Droga do Boskiej kontemplacji

Podjęty przeze mnie temat kontemplacji wiąże się z ogólną perspektywą trzeciego tysiąclecia zaproponowaną przez papieża Jana Pawła II w dokumencie towarzyszącym jego inauguracji Novo millennio ineunte. W podsumowaniu wielkich przygotowań Kościoła do Jubileuszu, Ojciec Święty stwierdził, że ich istotą jest kontemplacja oblicza Chrystusa. Papież kontemplację odnosi do cierpienia i chwały naszego Pana, wskazując zasadnicze linie jej interpretacji, kenotyczną (kenosis – gr. uniżenie) i doksologiczną (doxa – gr. chwała). Ogólne tło proponowanej refleksji stanowi Biblia: Kontemplacja oblicza Chrystusa winna czerpać inspirację z tego, co mówi o Nim Pismo Święte, które od pierwszej do ostatniej strony przeniknięte jest Jego tajemnicą (nr 17).
Książka ta stanowi zarazem próbę odczytania na nowo tajemnicy kontemplacji i wydobycia biblijnych wątków kontemplacyjnych, odkrycia Pisma świętego dla mentalności kontemplacyjnej, ukazania, jak można ją rozumieć, przywołując najwyższy duchowy jego sens. Można by to nazwać biblijną odnową kontemplacji, ponieważ pośród tylu form odnów posoborowego myślenia teologicznego, dla kontemplacji nie zostały w pełni odkryte źródła biblijne. Chodziłoby o refleksję o kontemplacji nasączoną słowem Bożym.
Pracy tej towarzyszy również szczególny rodzaj uprawianej teologii. Jest nią mistagogia – myślenie wprowadzające w tajemnicę. Byłoby błędem przedstawiać tak prawdy o drodze człowieka do Boga, tak zabierać głos w dziedzinie duchowości, by nie owocowało to nowym pragnieniem poznania Go i głębszego miłowania. Słowa mistagogiczne nie tylko przysparzają wiedzy, ale są jak iskry rzucane na wysuszone serca ludzkie, by trawił je Boży ogień. Poprzez przytoczone słowa pragnę wzbudzić ogień duszy, płomienność istnienia, zaświecić lampę Boskiego płomienia, przeprowadzić przez ogień Boskich słów. Temu służy proponowany język, precyzyjny, choć wydobyty z zamkniętych dla ogółu schematów teologicznych.
Trzecim zadaniem, które postawiłem sobie w tej pracy jest przybliżenie tradycji. Kontemplacja umożliwia również kontakt z wielkimi, najbardziej znaczącymi tekstami z tradycji, z tą wielką iskrzącą się miłością, drzemiącą jak lawa w tajemnicy Kościoła. Tajemnica kontemplacji zo- stała przybliżona z uwzględnieniem zarówno bogactwa Kościoła Zachodniego, jak i Wschodniego. Może to wyzwolić najrozleglejszy horyzont bycia człowiekiem skierowanym ku Bogu, odnosi się bowiem do różnego typu wrażliwości eklezjalnej.
Czwartym celem jest udostępnienie wiedzy o praktycznym wejściu w kontemplację, a więc ukazanie najznamienitszych form kontemplatywnej modlitwy. […]
Autor nie chciałby, żeby książka ta była jedynie przeczytana, pragnąłby, aby czytanie przekształcało się w kosztowanie słów i spijanie ich sensu jak kropel mistycznego nektaru. Wtedy spełni ona swe zadanie. Żywię nadzieję, iż zamykając książkę, czytelnik odnajdzie z radością Boga kontemplacji.

Marian Zawada OCD

Marian Zawada OCD, ur. 21 września 1958 roku w Katowicach, absolwent Akademii Ekonomicznej w tymże mieście. W wieku 25 lat wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych. Studiował m.in. na Teresianum w Rzymie (licencjat z teologii duchowości – 1996), w czerwcu 1998 roku obronił doktorat na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, a w 2011 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II. Specjalizacje: teologia duchowości, antropologia teologiczna, duchowość karmelitańska. Pełnił funkcję rektora w Wyższym Seminarium Duchownym Karmelitów Bosych w Lublinie i Krakowie. W 2010 roku wybrany wiceprzewodniczącym Konferencji Rektorów Wyższych Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych w Polsce. W latach 2005–2020 dyrektor Centrum Kultury Duchowej im. św. Edyty Stein „Communio Crucis” w Krakowie. W latach 2011–2012 studiował na Uniwersytecie Mistycznym w Ávili w Hiszpanii. Opublikował prawie 50 książek i ponad 280 artykułów. W latach 2014–2020 pełnił funkcję przeora klasztoru w Krakowie przy ul. Rakowickiej. Członek Polskiego Stowarzyszenia Teologów Duchowości.