Nowenna do świętej Elżbiety od Trójcy Świętej

Elżbieta Catez urodziła się 18 lipca 1880 w Avor, niedaleko Bourges we Francji. Cztery dni później przyjęła chrzest. W lipcu 1882 małżonko­wie Catez zamieszkali w Di­jon, gdzie wkrótce uro­dziła się ich druga córka Małgorzata. Obie siostry Catez naukę szkolną pobierały w domu u prywat­nej nauczycielki,
a lekcje gry na fortepianie w miejsco­wym konser­wa­torium. Muzyka stała się żywiołem Elżbiety. W tym okresie, pod wpływem pierwszej spowiedzi i Ko­munii świętej, dokonuje się jej głę­boka przemiana. Stała się łagodna, czuła i cierpliwa. Elżbieta liczyła zaledwie 14 lat, gdy po złożeniu ślu­bu czy­stości usły­szała w sercu wezwanie do Kar­melu i odpowie­działa Bogu „tak”. Oczywiście, nie mogła wtedy o ni­czym sama decydować. Posta­nowi­ła wyznać matce swe pragnienie całkowitego od­dania się Bo­gu. Matka postanowienie córki przy­jęła z dystansem i odroczyła zgodę na wstąpienie do czasu, kiedy Elżbieta będzie pełnoletnia. 18 lipca 1901 Elżbieta ukończyła 21 lat i matka do­trzy­mała obietnicy. Wstą­pienie wyznaczono na dzień 2 sierpnia. Maria Ca­tez podprowadziła córkę do drzwi klauzury, gdzie ją przyjęła przeorysza Karme­lu, matka Germana.
W pierwszych mie­siącach życia w Karmelu Elż­bieta odczuwała niemal dotykalnie miłość Bożą. Pisała: „Życie karmelitanki – to komunia z Bogiem od rana do wieczo­ra. Gdyby On nie wypełniał na­szych cel i korytarzy, jakże były­by puste. Lecz my widzimy Boga poprzez wszystko, ponieważ nosi­my Go w sobie i życie nasze jest początkiem nieba”.
Po czterech miesiącach postulatu otrzymała kar­melitański habit oraz imię Elżbieta od Trójcy Świę­tej. Siostra Elżbieta rozpoczęła kanoniczny nowicjat, który w porównaniu ze słonecznym po­stulatem stał się dla niej ciemną nocą oczyszczającej udręki du­chowej. Jej nadmierną uczuciowością zaczęły wstrzą­sać nie­pokoje zewnętrzne i burze wewnętrz­ne. Doświadczenie wewnętrznej pustki i załamania się dotych­czasowych ideałów złączyło się z nowym, dotychczas nieznanym jej doświadczeniem mistycz­nym. Bóg zdawał się ją opuścić, kontemplacja stała się ciemna i pełna udręki. Gdy zgromadzenie – mi­mo obaw – wreszcie zdecydowało się dopuścić ją do złożenia ślubów zakonnych (tj. do profesji) i na tę uroczystość wy­znaczono dzień 11 stycznia 1903, Elżbieta prze­żywała szczyt duchowego udrę­czenia. Bóg sam uciszył jej wewnętrzną burzę dopiero w przededniu ślubów. Dnia 21 stycznia odbyła się welacja neo­profe­ski, czyli ostateczne włączenie w społeczność Karmelu, wyrażające się m.in. przez przyjęcie czar­nego welonu przez zakonnicę.
Dogłębnie przeżywała obecność Trójjedynego Boga w jej duszy. Świadectwem otrzymania tej łaski jest powszechnie znana modlitwa: Uwielbiam Cię, mój Boże, Trójco Święta! Elżbiecie nie zostało także oszczędzone uczest­ni­czenie w zbawczym cier­pieniu Chrystusa: pod­czas wielkiego postu w 1905 r. pojawiły się u niej pierwsze symptomy choroby Addisona. W marcu 1906 roku ciężko cho­ra Elżbieta musiała prze­nieść się do infirmerii. Mimo choroby i cier­pienia nadal pisała – w tym okresie powstały: Moje niebo w wierze i Ostatnie rekolekcje. Niestety cho­roba nieustannie postępo­wała. 1 listopada Elżbieta przyjęła wiatyk. Śmierć przyszła 9 listopada 1906 roku jako przejście do „Świa­tła, Miłości i Życia”.