Diagnostyka chorób ducha

Arystoteles, starożytny gigant filozoficznej myśli o człowieku mawiał: „Prawdziwa wiedza to znajomość przyczyn”. Stwierdzenie gorączki nie jest równoznaczne z rozpoznaniem jej przyczyny i nikt o zdrowym rozsądku nie uzna gorączki za chorobę, lecz jedynie za jej symptom. Z wnętrzem człowieka sprawy mają się podobnie. Pretensjonalny styl życia bywa objawem egzystencjalnego niespełnienia, a wybuchy opryskliwości – rozkrzyczaną obroną kruchuteńkiego wnętrza. Niejeden chrześcijanin, próbując sobie poradzić z wewnętrznymi problemami, całość swoich sił angażuje w zwalczanie jedynie ich objawów. I tak powstają niezliczone postanowienia zaczynające się od „nie”: „Nie będę się złościł, nie będę przeklinał, nie będę sięgał do wulgarnych treści itd.”. I zamiast leczyć przyczynę, pudruje się niewygodne objawy. Przez pierwszy tydzień rezultaty bywają obiecujące, ale później wszystko wraca do punktu wyjścia, z tą różnicą, że dochodzi nowa frustracja: „I znowu nie dochowałem podjętych postanowień”. To niekończący się bieg po okręgu. To jak smarowanie maścią głębokiej rany, która potrzebuje chirurga i silnego antybiotyku. Takie działanie nie przyniesie trwałych efektów. Zastosowanie doraźnych środków nie sprawdza się na dłuższą metę.