Głos Karmelu 2/2006 (8)

Editorial

Ilekroć przyjdzie mi śpiewać hymn Adoro te devoete przypisywany św. Tomaszowi z Akwinu, zastanawiam się czy w moich ustach nie brzmi on fałszywie i bynajmniej nie mam tu na myśli melodii, lecz pierwsze słowa, które posłużyły nam za temat obecnego numeru. Czy rzeczywiście zbliżam się w pokorze? Czy mogę stwierdzić, że jestem pokorny? Co świadczy o mojej pokorze: spuszczone oczy, poważny wyraz twarzy, pobożna postawa? Intuicyjnie czuję, że mój śpiew raczej wyraża dążenie woli, jest swoistą deklaracją ducha aniżeli stwierdza jego stan.
A jednak nie sposób, mówiąc o modlitwie, pomijać temat pokory. Byłoby to – stosując porównanie św. Teresy od Jezusa – zabieranie się do gry w szachy, bez uprzedniego ustawienia figur na szachownicy, wśród których najdzielniejszą jest królowa – pokora.
Pokora to przedziwna cnota, która lubi się wymykać i nie pozwala na zaszufladkowanie, sama zresztą – jak zauważa o. Jerzy Gogola – wydaje się być nieco zagubiona w bogatym organizmie nadprzyrodzonym. Co wcale nie znaczy, że jest mało ważna. Ktoś porównał pokorę do soli nadającej smak wielu potrawom – trudno ją uchwycić wzrokiem, a jednak bez niej nawet najbardziej wyszukane dania pozostają mdłe i bez wyrazu. Zmysł smaku pomaga nam uchwycić charakterystyczną wyrazistość tej przyprawy.
Podobny zmysł wewnętrznego smaku pomaga nam uchwycić pokorę w naszym życiu, w różnych przedsięwzięciach, dziełach, osobach. Ten charakterystyczny wyrazisty smak wielu dostrzegło w twórczości i osobie Krzysztofa Kieślowskiego, wszyscy byliśmy świadkami pokornego życia Jana Pawła II, pokornego a przecież dziejącego się na oczach wszystkich, pokornego a jednak będącego często znakiem sprzeciwu. Pokorę bowiem poznajemy po tym, że wie, jak być uparta, nie będąc nieustępliwą, gdyż polega na pewności i krnąbrności samej prawdy. Dołączmy do grona pokornych osób, nasza europejska cywilizacja potrzebuje świadków prawdy, gdyż – jak zauważa pan Krzysztof Zanussi – tracimy zdolność diagnozowania, czyli określania co jest dobre, a co złe. A jeśli sól traci swój smak również we mnie, tym bardziej będę śpiewał zbliżam się w pokorze!

Redakcja