Głos Karmelu 5/2006 (11)

Editorial

Obraz Boga-Przyjaciela jest nam bardzo drogi. Często pojawia się w homiliach, konferencjach, równie często w różnego typu publikacjach. Trzeba jednak przyznać, że gdy mówi się o Chrystusie Przyjacielu, nasza wyobraźnia biegnie do scen ewangelicznych, które akcentują szczególnie Jego delikatność, radość, można nawet powiedzieć, pewną atmosferę sielanki, jak ta z Góry Tabor: dobrze, że tu jesteśmy (Mt 17,4). Tymczasem Chrystus opuszcza Górę Przemienienia i podąża ku innej, tej z trzema krzyżami. Dopiero tutaj ukazuje na czym polega prawdziwa przyjaźń, tu podaje jej definicję: nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15,13). Prawdziwa przyjaźń przybiera kształt Krzyża i do takiej przyjaźni niewątpliwie potrzeba formacji, potrzeba trudu wzrastania. Pamiętajmy jednak, że Krzyż nie jest porażką, lecz znakiem zbawienia i zwycięstwa, że Ten, który z niego króluje, nie złamie trzciny nadłamanej i nie zagasi knotka o nikłym płomyku (Iz 40,3).
Na początku bieżącego roku napisałem, że dzięki modlitwie nasza ludzka przyjaźń „nie jest zwykłą beztroską znajomością, lecz wspólnym kroczeniem do domu Ojca, naznaczonym wzajemną odpowiedzialnością”. Dziś powracają do mnie te słowa, gdy rozmyślam nad tematem obecnego numeru. Również przyjaźń z Bogiem musi być naznaczona wzajemną odpowiedzialnością. On na Krzyżu wziął pełną odpowiedzialność za mnie i za Ciebie. Pozostaje jednak pytanie o moją odpowiedź, na ile ja biorę odpowiedzialność za Boga w moim życiu.
Zaprzyjaźnij się z Bogiem! Drodzy Przyjaciele, oddając w Wasze dłonie kolejny numer „Głosu Karmelu” ufam, że treści w nim zawarte umocnią tę najważniejszą przyjaźń naszego życia.

Redakcja