Głos Karmelu 5/2014 (59)

Editorial

Ostatni już numer z „apokaliptycznej” serii przeniesie was, drodzy czytelnicy, do Laodycei. Niekwestionowany dobrobyt tego miasta, przemysł wełniany, szkoła medyczna budowały w mieszkańcach starożytnej Laodycei poczucie bezpieczeństwa. Tymczasem w ostatnim liście Apokalipsy Jezus demaskuje ten pozorny pokój.
Gorączka dla sławnych lekarzy z Laodycei była znakiem zdecydowanej walki ciała z chorobą, zimna skóra była już tylko wspomnieniem życia, chłód natomiast był często maską zdrady, bo nawet trucizny w tym złudnym spokoju i zdrowiu potrafiły przeciskać się przez żyły, aby w odpowiednim czasie zaskoczyć organizm. Nie dziwię się, że właśnie obraz chłodu stał się dla Laodycei przestrogą. Serce szybko przyzwyczaja się do wygody i przesypia ciche pukanie Jezusa, a przecież prawdziwe kochanie zawsze kosztuje: trzeba zapomnieć na chwilę o sobie i dać czas drugiemu – nawet stracić ten czas, żeby w ogóle nadać mu jakiś sens.
Zbliżamy się do Jubileuszu 500-lecia urodzin św. Teresy, dlatego nowy numer aż po brzegi pełny jest zachęt do lektury jej dzieł, zwiastując równocześnie następne specjalne wydanie w całości poświęcony tej odważnej kobiecie. Ona nie tylko otwarła drzwi pukającemu Chrystusowi, lecz przeszła odważnie przez całą siedmiopokojową amfiladę, żeby za ostatnimi drzwiami spotkać czekającego Jezusa. Ona sama przeżyła dwa wyjątkowe momenty zwrotne, zawsze powodowane obawą o swoje niezdecydowane serce – ani gorące ani zimne.
Zapraszam was do szczerej „straty czasu” z najnowszym numerem Głosu Karmelu, który oddaję do waszych rąk. Dziękuję przy tej okazji ojcu Piotrowi Henslowi za lata ciężkiej pracy i odpowiedzialności za dwumiesięcznik, który właśnie został mi powierzony.