Głos Karmelu 6/2013 (54)

Editorial

Święty Jakub Apostoł pisząc w swoim liście o mocy modlitwy sprawiedliwego, przywołał przykład proroka Eliasza, pośrednio wyrażając przekonanie, że misja prorocka nie jest poza naszym zasięgiem: „Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego. Eliasz był człowiekiem podobnym do nas i modlił się usilnie, by deszcz nie padał, i nie padał deszcz na ziemię przez trzy lata i sześć miesięcy. I znów błagał, i niebiosa spuściły deszcz, a ziemia wydała swój plon” (Jk 5, 16–18).
Zamykając roczny cykl naszych spotkań z biblijnymi postaciami, sięgamy po ojca Eliasza – bo tak w Karmelu wzywamy wstawiennictwa proroka z Tiszbe. Tradycja karmelitańska zawsze dostrzegała w nim swojego duchowego założyciela. Jak słusznie zauważył w swoim artykule o. Wojciech Ciak, dziś nasze krytyczne umysły być może zbyt lekkomyślnie pomijają te karty dziedzictwa karmelitańskiego, które choć poprzez legendy, to jednak niosą ciągle aktualne przesłanie: walki o obecność Boga w naszej codzienności.
Eliasz to prorok jak ogień, stawiający sprawy na ostrzu noża (dosłownie i w przenośni), z precyzją chirurga nacina chore tkanki całego społeczeństwa, upominając się o powrót do Boga i Jego Prawa – o wiarę i moralność. To również człowiek żarliwej modlitwy („żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów”), wrażliwy na ubóstwo bliźniego (wdowa z Sarepty), rozpoznający delikatną obecność Boga w szmerze łagodnego powiewu. To – przypomnijmy jeszcze raz – człowiek podobny do nas. Niepozbawiony lęku, zmęczenia, ba… nawet depresji; ale zawsze posłuszny i wsłuchany w Boże Słowo. O nim napisze autor natchniony, że zachowany jest na czasy stosowne, „by uśmierzyć gniew przed pomstą, by zwrócić serce ojca do syna” (Syr 48, 10). Prorok jak ogień staje się „misjonarzem miłości, miłosierdzia i delikatności Boga”.
Czy obecne czasy nie są stosowne, by wyruszyć w mocy i duchu Eliasza na polskie drogi – pomimo naszych ludzkich słabości, obaw i lęków, a może właśnie dlatego, że nie o własnych siłach, lecz dzięki mocy Ducha Świętego – upominając się o prawdziwego Boga, o życie zgodne z Jego Prawem? „Chrześcijanin to ktoś, kto ma odwagę samemu wyjść z krzaków, wszystko jedno, czy spod eliaszowego janowca na pustyni, czy z rajskich gąszczy” – pisze siostra Grażyna (s. 36), a my wraz z nią zadeklarujmy nasze „nie!” dla krzaków.