Najświętsza Maryja Panna wzorem świętości [„Życie i świętość” 3]

„Nieskończenie mniej świetlista niż Chrystus, ale jednocześnie wspanialsza niż wszyscy ludzie, wyróżnia się na niebie świętości postać Maryi, która przyjmując z przykładną wiarą Syna Najwyższego, wytyczyła na zawsze właściwą drogę opcji fundamentalnej dla Niego”.
Tymi słowami znanego mariologa Stefano De Fiores (1933-2012) kard. Angelo Amato SDB, wieloletni prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, rozpoczął przedmowę do swojej książki pt. Święci i Matka Boża.
W rzeczywistości Najświętsza Maryja Panna była wychowawczynią tych, którzy wprowadzając w życie słowo Jezusa, z entuzjazmem przyjęli radykalny charakter Ewangelii i wezwanie Pana: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5,48); wezwanie, które jest echem starotestamentowego zaproszenia: „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!” (Kpł 19,2).
Z tego powodu od niepamiętnych czasów Maryja była i jest przyzywana jako „Królowa Wszystkich Świętych”, i naśladując Ją, wierni mogą „zachować nienaruszoną wiarę, mocną nadzieję i szczerą miłość”.
W notatkach, które przekazujemy Czytelnikom, staramy się przybliżyć do Matki Jezusa, rozważając, w jaki sposób może być Ona wzorem świętości dla współczesnych chrześcijan. Przede wszystkim przedstawiamy pokrótce sytuację kultu maryjnego w ostatnich dziesięcioleciach, od tzw. „ery maryjnej” w czasach przedsoborowych, poprzez kryzys pobożności maryjnej po Soborze Watykańskim II, aż po jej obecną odnowę i pogłębienie.
Przywołujemy następnie, zawsze syntetycznie, nauczanie Pisma Świętego o Matce Pana, ukazując Jej duchowy portret wyłaniający się z jego kart i kontemplując Ją jako Dziewicę ubogą, radosną Córę Syjonu, Służebnicę Pańską, pielgrzymującą w wierze i modlącą się Matkę. Nie omieszkamy przywołać zaproszenia do uwielbiania Maryi, a nadto przypomnimy, jak została przyjęta przez ucznia i jaki pozostawiła nam „duchowy testament”.
Przedstawimy także formy kultu maryjnego, które wyłoniły się na dziejowej drodze Kościoła, od jego początków do dnia dzisiejszego, to znaczy od starożytnych zalążków tegoż kultu, poprzez nauczanie Soboru Efeskiego (431 r.), ojców Kościoła oraz Soboru Trydenckiego (1563 r.) wraz z ruchem potrydenckim i powstaniem szkół duchowości maryjnej.
Rozważania kolejnego rozdziału będą próbą odpowiedzi, w jaki sposób Maryja z Nazaretu może być wzorem życia zgodnego z Ewangelią dla współczesnego człowieka, przez podjęcie następujących tematów: Maryja Panna a promocja kobiety; Matka Chrystusa i rodzina; Maryja, „pierwsza konsekrowana”, wzorem życia dla osób konsekrowanych; Maryja, Matka Najwyższego Kapłana, przewodniczką kapłanów; Dziewica z Nazaretu przykładem postawy duchowej w liturgii, głównie w Eucharystii.
Książkę zakończy w niezwykle zwięzły sposób wskazanie, na czym konkretnie polega dążenie do świętości śladami Maryi. Ukażemy więc, bez przywłaszczania sobie choćby minimum wyłączności, że polega ono na przyjmowaniu we wszystkim zamysłu Bożego, na całościowym zaakceptowaniu tajemnicy Chrystusa i na pełnym włączeniu się w misję Kościoła.
Pragniemy jeszcze zaznaczyć, że wiele intuicji, co skądinąd będzie wskazywane w konkretnych miejscach książki, czerpiemy z wykładów cytowanego już śp. o. Stefano De Fiores, zmarłego 15 kwietnia 2012 r. profesora Papieskiego Wydziału Teologicznego „Marianum” w Rzymie, którego uważamy za mariologa par excellence doby posoborowej.

Szczepan T. Praśkiewicz