Głos Karmelu 3/2009 (27)

Editorial

Bóg, stwarzając nas, obdarował nas swoją miłością. Utworzył na swój obraz i podobieństwo. Dzięki temu wszystko, co jest w nas, stanowi pamiątkę Boga. Wszystko prócz grzechu.
Jezus stał się człowiekiem, abym miał wzór, do którego mam się upodabniać, by coraz pełniej realizować zamysł Boga w stosunku do mnie samego. Stał się człowiekiem także po to, by wziąć na siebie mój grzech, który sprawia, że moje podobieństwo do Boga jest niepełne. Czyż to nie piękne? Jestem pamiątką Boga, mam w sobie Jego miłość, staram się każdego dnia nosić w sobie przeświadczenie, że moje życie polega na przyjmowaniu Bożej miłości i dostrajaniu się do niej. To jest moje pielgrzymowanie, moja pascha.
Przychodzi jednak czas, gdy życie człowieka zmienia się. Okres pielgrzymowania przemienia się w okres oczyszczenia. Bym mógł cieszyć się spełnieniem, pełną radością Bożej obecności, by moje serce noszące blizny po grzechu zostało uzdrowione, potrzebuję oczyszczenia. To jest czyściec. Nie jest to jedynie mało znaczący przystanek w drodze do nieba. To raczej – jak pisze o. Jerzy Zieliński – stan, w którym człowiek dojrzewa do tego, by móc przyjąć pociągającą ku sobie miłość Boga i odpowiedzieć na nią.
Potem nastaje moment spotkania z Bogiem. Wówczas człowiek nosi już w sobie całkowite podobieństwo. Trudno już mówić o czasie; posługując się porównaniami zaczerpniętymi z naszego doświadczenia przeżywania życia, możemy jedynie zubożyć obraz Nowego Jeruzalem, o którym opowiada św. Jan w Apokalipsie. Ojcowie Kościoła mówią, że człowiek został stworzony przez Boga, aby mógł uczestniczyć w czymś najbardziej dla Boga osobistym – w miłości. Teraz w to uczestnictwo w życiu Boga-Trójcy człowiek zostaje całkowicie włączony.
Kościół pielgrzymujący, Kościół oczyszczający się i Kościół w chwale. Wydawać by się mogło, że to trzy niezależnie następujące po sobie wspólnoty. Czy jednak naprawdę? Zapraszamy do lektury naszego pisma.

Redakcja