Głos Karmelu 4/2009 (28)

Editorial

Sakramenty traktowane są dziś często jak asortyment, który Kościół serwuje wiernym. Chrzest rozumiany jest jako akt zapisania się do Kościoła, zaś kolejne znaki sakramentalne przyjmowane są niczym zestaw obowiązkowy wynikający z potrzeby zachowania tradycji, względnie zaspokojenia sumienia. Powodów takiego stanu rzeczy istnieje zapewne sporo. Jeden jest szczególnie istotny – chodzi o pojmowanie wiary w Boga i relacji z Bogiem jako narzędzi doskonalenia swojej moralności. Sakramenty i liturgia jawią się wówczas jako duchowy fitness, mający na celu pomoc w udoskonalaniu się. A przecież chodzi w niech pierwszym rzędzie o spotkanie z Jezusem, o zgodę na to, by Jego miłość przemieniała moje wnętrze, moje życie.
Sakramenty, podobnie jak Kościół, zrodzone zostały na Krzyżu i dane nam są po to, by włączyć nas w życie Boże. Sakrament to realne działanie Boga we mnie. Jezus, odchodząc do nieba, zapewnił uczniów o swojej obecności i rzeczywiście dzięki Duchowi Świętemu jest obecny wśród nas – w inny sposób, niż w czasach, gdy chodził po ziemi, lecz nie znaczy to, że w sposób gorszy. Przeciwnie, po zesłaniu Ducha Świętego Jezus, właśnie w sakramentach, jest z nami w głębszy sposób, bo spotkanie z Nim nie jest już tylko zewnętrzne – odbywa się w naszym wnętrzu.
Liturgia zatem, w czasie której Jezus działa przez sakramenty, nie jest rodzajem kościelnej musztry, czy też formą religijnej dyscypliny. Liturgia wypływa ze źródła, żyje Duchem Świętym, którego nie bez powodu nazywamy Wodą Żywą. Święty Jan Chryzostom w jednej z katechez pisze: „«Z przebitego boku wypłynęła krew i woda». Nie chcę, abyś, słuchaczu, przechodził obojętnie wobec tak wielkich tajemnic. Woda i krew są obrazem chrztu i Eucharystii. Z tych dwóch sakramentów bierze swój początek Kościół”.
Kościół żyje dzięki sakramentom i karmi nas nimi, dzięki czemu i my mamy w sobie Boże życie. Kolejny raz zatem jawi się nam on jako troskliwa Matka, czule dbająca o swe dzieci. Nie bez powodu mówi św. Cyprian, iż „nie może mieć Boga za Ojca ten, kto nie ma Kościoła za matkę”.

Redakcja