Głos Karmelu 3/2012 (45)

Editorial

Może nie zabrzmi to zbyt skromnie, ale ogromnie cieszę się z numeru „Głosu Karmelu”, który – jak ufam – trzymacie w ręku. Bo temat i niezwykle ważny, i zawsze aktualny. Pisząc o woli Bożej, łatwo pójść na skróty i niczym Rejent z Zemsty Aleksandra Fredry uraczyć czytelników fatalistycznie brzmiącą formułką: „Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba”. Ufam jednak, że nie poszliśmy taką skróconą drogą, co więcej, w wielu miejscach podejmujemy dyskusję z tym mało chrześcijańskim rozumieniem woli Bożej.
Bóg nie jest GPS-em, który głosem Krzysztofa Hołowczyca powie nam, gdzie skręcić, ile kilometrów dzieli nas od celu naszej podróży, a na koniec podziękuje za wspólną jazdę. Powołując nas do życia, uposażając w sumienie, pragnienia, dając do dyspozycji sakramenty, słowo Boże, zaprasza byśmy odkryli w sobie mentalność Krzysztofa Kolumba czy Marco Polo. Życie zgodne z wolą Bożą ma więcej wspólnego z odkrywaniem nowego świata, aniżeli z bezmyślnym słuchaniem wskazówek samochodowej nawigacji.
Nie od razu wszystko będzie oczywiste: „nie jesteś nieomylny, możesz błądzić w swoim rozumowaniu, ale też i korygować je, czyniąc bardziej poprawnym”(s. 14), czasem musisz zdobyć się na trud poszukiwania, innym razem masz „przemożne wrażenie, że wszystko jest na swoim miejscu” (s. 4), ale zawsze musi ci towarzyszyć owa nadzieja dzieci bawiących się w chowanego, „że ktoś mnie szuka i że chce mnie znaleźć” (s. 25).
Gdzie poznaje się wolę Bożą? Danuta Piekarz przekonuje nas, że nie tylko na pogrzebach, a Robert Mazurek dostrzegł ją w sześćdziesięcioletnim jezuicie czyszczącym studzienki szamba. Niebo z ziemią nie spotyka się tylko na linii horyzontu… Ojcze nasz, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi!