Głos Karmelu 4/2012 (46)

Editorial

Swego czasu prorok Izajasz wołał donośnym głosem w imieniu Boga: „O, wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie, dalejże kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I waszą pracę – na to, co nie nasyci?” (Iz 55,1–2).
Mimo dzielącego nas od proroka Starego Testamentu czasu te słowa nie straciły ani na swej aktualności, ani też mocy poruszającej nasze sumienia. Czemu wydajemy pieniądze na to, co nie jest chlebem? I naszą pracę – na to, co nas nie nasyci? Warto postawić sobie te pytania, zanim wypowiemy kolejną prośbę Ojcze nasz.
„Okazuje się więc – pisze profesor Ryszard Stocki – że kluczem do zrozumienia treści tego fragmentu Modlitwy Pańskiej jest nie tyle «chleb powszedni», bo zdaje się, że nim może być niemal wszystko, ale bardziej to, kim jesteśmy «my»”.
To od nas zależy, czym na co dzień karmimy siebie, nie tylko swoje ciała, ale całą naszą egzystencję: myśli, wyobraźnię, pamięć, emocje, wreszcie naszą duszę. Wieczorny rachunek sumienia może stać się swoistym papierkiem lakmusowym, który wskaże, ile faktycznie w codziennym pokarmie było prawdziwego chleba. A jeśli okaże się, że nie mamy zbyt wielu powodów do dumy? Cóż… Ten, który stał się Chlebem, czeka na nas, by prawdziwie nas nasycić, zarówno przy ołtarzu, jak i wcześniej przy konfesjonale.