Głos Karmelu 5/2007 (17)

Editorial

Marnotrawny syn wracający po latach do domu miał dwa powody do radości. Pierwszy oczywisty – przed wejściem czekał ojciec wypatrujący jego powrotu w dzień i w nocy. Drugi powód nie mniej ważny – ojciec ubiegł starszego syna w powitaniu marnotrawnej pociechy. Kto wie, czy historia skończyłaby się szczęśliwie, gdyby starszy syn był pierwszym witającym.
Miłosierdzie to dla nas bezsprzecznie wartość sama w sobie cenna, szlachetna i godna naśladowania. Z realizacją jest już gorzej. Do głosu dochodzi kompleks starszego syna, który miłosierdzie myli z rachunkowością wyliczając nie tylko łajdactwa brata, lecz wprost wypominając ojcu niesprawiedliwość.
Spotkanie redakcji przygotowującej obecny numer było dość burzliwe, w dobrym tego słowa znaczeniu. Oś dyskusji stanowiło właśnie pytanie: czy zawsze mam być miłosierny? Zwolennicy „teorii granicznej” przytaczali argumenty chroniące wolność człowieka, który najzwyczajniej w świecie może sobie zarówno Bożego jak i ludzkiego miłosierdzia po prostu nie życzyć. Głosy przeciwne wzywające na pomoc modlącą się za skazańca Pranziniego św. Teresę od Dzieciątka Jezus przekonywały, iż należy być miłosiernym zawsze i w stosunku do wszystkich.
Echa owej redakcyjnej dyskusji można dostrzec w artykule o. Alberta Wacha odpowiadającego na pytanie wywołujące intelektualną burzę redakcji. Wcześniej jednak warto zgłębić artykuł wstępny o. Jerzego Zielińskiego prowokujący do uruchomienia wyobraźni miłosierdzia. Refleksja nad wszystkimi przygotowanymi tekstami może pomóc nam być ludźmi rzeczywiście miłosiernymi, niezależnie od tego, czy w danym momencie jesteśmy starszymi, czy młodszymi synami.

Redakcja