Głos Karmelu 6/2007 (18)

Editorial

Pochylone zwierciadła i rozrzucone między nimi kolorowe szkiełka, tworzące wielobarwne figury i obrazy – to kalejdoskop. I nie chodzi tu bynajmniej o zmienność, przemijanie, szybkość ruchu, o same tylko wrażenia – od początkowego dziecięcego zachwytu do znudzenia zabawką.
Carlos G. Vallés w swej autobiografii zauważa, że każdy człowiek – niezależnie od wieku czy rodzaju odpowiedzialności, jaką posiada wobec drugiej osoby – ma swój „kalejdoskop”. Jego kolory i figury to wielorakie aspekty ludzkiej osobowości: pragnienia, postawy, wybory. Szeroka gama różnorodnych doświadczeń przeżywana z kontemplatywną intensywnością.
„Samo życie ma swoje drobiazgowe szczegóły” – pisał w jednym ze swoich listów do rodziny Józef Kalinowski (Niżni Nowogród, 1864). Sto lat po śmierci tego karmelity bosego można zapytać, czy rzeczywiście owe „drobiazgowe szczegóły” jego życia tracą coś ze swojej enigmatyczności i czy obalają nasze prostoduszne mity o „ascetycznym mnichu i jego skomplikowanych kolejach losu”. Życie św. Rafała Kalinowskiego to nieustanny dynamizm – „siedzieć na dwóch stołkach, czy też polecić swój byt Panu Bogu i w takim charakterze żywot pędzić?” (Usole, 1866).
Układają się zatem konkretne figury, mieszają się kolory, tworzą obrazy. Na stronach „Głosu Karmelu” próbujemy odsłonić kilka z nich. O ponadczasowości osoby i przesłania św. Rafała, o perle ludzkiej sztuki życia i Bożym arcydziele pisze o. Rafał Myszkowski. Na czym powinna polegać „oczyszczona” jedność Kościoła, zastanawia się Danuta Piekarz, odpowiadając na Rafałową „niemożność uwolnienia się od myśli o jedności Kościoła”. Dla o. Grzegorza Firszta wpatrywanie się w oblicze Józefa Kalinowskiego – wychowawcy służy postawieniu pytania o miejsce autorytetu w procesie wychowawczym i o autentyzm samego wychowawcy.
Wczytujmy się zatem w zespolone i pojednane w Bogu barwy życia św. Rafała Kalinowskiego, a poruszywszy jego kalejdoskopem, będziemy mogli ujrzeć własnymi oczyma cudowne obrazy w nadzwyczaj ciepłych tonacjach.

Redakcja