Głos Karmelu 2/2008 (20)

Editorial

W kulturze encyklopedycznej, w której żyjemy, zawrotną furorę robią wszelkiego rodzaju opracowania i kompendia. Wśród nich zaś przewodniki. Prawdziwą modą stało się zwiedzanie z prostymi książeczkami w ręku, które informują, co i gdzie zobaczyć, a nawet jak w danym miejscu się zachować.
Stwórzmy zatem na własne potrzeby mini-przewodnik po krainie milczenia Boga w naszym życiu. Umownie nazwijmy ją pustynią:
Drogi Turysto!
Przebywając na pustyni, nie spodziewaj się wielu głosów. Sam też lepiej zamilknij, po prostu staraj się wsłuchiwać w milczenie. Czyń to nie tylko uszami, ale całym sobą. Wszelkie książki i pomoce metodyczne mogą się na nic nie przydać. Skup się zatem na słuchaniu. Oczywiście szybko zapragniesz usłyszeć jakiś głos, pamiętaj jednak: żeby zrozumieć Słowo, trzeba umieć słuchać Jego milczenia. Tym bardziej że szybko pojawią się różne szepty. Nie bój się, są to głosy wewnętrzne. Będą próbowały na wszelkie sposoby wypełnić powstającą w Tobie przestrzeń milczenia. Nie poddawaj się, w przeciwnym wypadku skończysz w kinie, przed telewizorem lub ze słuchawkami na uszach. Monotonny krajobraz szybko Cię znuży, zacznie pojawiać się coraz więcej pytań, niepokój z minuty na minutę będzie się zmagał, a czas dłużył w nieskończoność. Pamiętaj jednak, iż wartość tej podróży ukaże się na końcu. Nie spodziewaj się owoców na pustyni, będą później, gdy dotrzesz do oazy. Należy się Tobie jeszcze jedno ostrzeżenie. Może spotkać Cię kilka burz piaskowych. Nie będą przyjemne, ale być może konieczne. Nie bój się, trwaj, jesteś całkowicie bezpieczny, pod warunkiem, że nie zaczniesz uciekać. W burzy wprawdzie niewiele usłyszysz, jednak po niej przyjdzie łagodny, ożywczy powiew. Wtedy nastąpi Spotkanie. Nim się spostrzeżesz, będziesz w Oazie.
Drogi Czytelniku!
Szczegółowe instrukcje podróży po krainie milczenia Boga znajdziesz wewnątrz numeru. Zapraszamy.

Redakcja