Iść za Niewidzialnym. Modlitwa w drodze

Autor, który sam przemierza wiele dróg, zaprasza Czytelnika do podjęcia wędrówki ku Bogu poprzez człowieka i ku człowiekowi poprzez Boga. Droga jest szczególna, jedyna, bo każdy z nas jest wyjątkowy, ale nie jest pozbawiona trudu. Już sam tytuł rozważań wskazuje na dwie rzeczywistości: modlitwy i drogi. Modlitwa bez drogi byłaby czymś abstrakcyjnym, oderwanym od życia, a droga bez modlitwy byłaby pozbawiona sensu i celu.
Drogą do Boga jest, w rozumieniu Autora, drugi człowiek z całym jego wewnętrznym światem pragnień, poszukiwań, próśb, z doświadczeniem grzechu i skruchy, ze wszystkimi barwami wdzięczności, z dotykaniem – w oczekiwaniu – tajemnicy Obecności. Drogą do człowieka jest Bóg, który go ukochał, powołał i prowadzi. Oto dynamizm tej drogi: „wspólne schodzenie ze szczytu z Chrystusem, ale i marsz pod górę”. W rozumieniu Autora to chrześcijański trójkąt: Bóg, bliźni i ja.
To nie abstrakcja czy łatwa nostalgia, lecz twarda rzeczywistość spotkania, dokonująca się we wspólnym pielgrzymowaniu. „Stęskniony człowiek pragnie samego Boga, ale tego Wcielonego, który pragnie być spotkany w twarzy bliźniego”.
W naszej drodze do Boga nigdy nie wędrujemy samotnie. Wielu przechodzi przez nasze życie. Jedni przechodzą i odchodzą, drudzy pozostawiają ślady i już nigdy nie jesteśmy tacy sami jak wcześniej. Nie tyle ważne są dary od nich otrzymane, ważni są oni sami, ci konkretni ludzie. Autor wspomina niektórych po imieniu. Sięga myślą jednak głębiej, mówiąc, że staje się to „zaproszeniem do życia z Darczyńcą” i uznaniem, że jest się ukochanym przez Boga.
Ta świadomość umiłowania pcha nas do służby, do życia dla innych, ponieważ Miłość chce być dawana. Bóg, który jest w nas, rozdaje się przez nas. Modlitwa obecności jest w rozumieniu Autora przyjęciem życia drugiego i zamieszkaniem w nim. „W miłości nie tyle chodzi o mnożenie spotkań, ile o obecność”. „Oczekiwanie na już Obecnego” jest pewnikiem, że nikt nas nie rozłączy. Autor zachęca, by „wytrwale iść, jakby się widziało Niewidzialnego” (Hbr 11, 27), bo wieczność zbudowana jest z codzienności – tej zwyczajnej, szarej, pospolitej, ale coraz bardziej prawdziwej, w której obecny jest bliźni.
A może to nie tylko modlitwa w drodze, lecz modlitwa Drogą, którą jest Bóg i człowiek? Najpiękniejsza przygoda życia.

Angelica Jose Wiska FSK