Nadmiar miłości. Duchowość św. Elżbiety od Trójcy Świętej

Siostra Elżbieta od Trójcy Świętej zawsze kojarzy mi się z wiosną, słońcem, kwiatami i tym wszystkim, co dodaje człowiekowi skrzydeł i wprowadza ożywienie w monotonię dnia codziennego. Jednocześnie myśl o niej wnosi w moje życie nutę zawstydzenia. Konfrontacja ze światłem zawsze ujawnia nieciekawe obszary i szczegóły, które chciałoby się ukryć. Prawdą jest, że Światłem jest Chrystus, ale światłem jest także człowiek zjednoczony z Nim, przedłużający swoim życiem Jego blask.
Elżbieta jest jedną z niezwykle jasnych „planet” Słońca. Nie świeci swoim światłem, nie zachwyca się swoimi zdolnościami, nie chwali się osiągnięciami, pragnie przedłużać własnym pokornym życiem człowieczeństwo Chrystusa. Zawstydza mnie ten jej żar wiary i miłości do Trójcy Świętej. Przy Bogu każdy jest mały, a okazuje się, że człowiek czuje się mały przy siostrze z własnego Zakonu.
Święta Elżbieta nie jest tak znana w świecie jak św. Teresa z Lisieux, ale jest postacią równie piękną i prezentującą fascynację Chrystusem, którego już w wieku czternastu lat nazwała swoim Oblubieńcem i nie wyobrażała sobie, by mogła oddać serce komuś innemu. W tym samym roku złożyła prywatny ślub dziewictwa jako swoistą pieczęć tej wyłącznej miłości.
Niesamowite są jej listy zwłaszcza do rodzonej siostry, które nie stanowią jakiegoś nieśmiałego dzielenia się osobistymi przeżyciami, ale niosą w sobie potencjał obiektywnej prawdy, dla którego nie potrafi znaleźć odpowiednich terminów. Elżbieta jest świadkiem nieznającym wahania ani jakiejkolwiek wątpliwości co do wierności swojego Oblubieńca. Tak się zastanawiam, na ile jej fascynacja Chrystusem i Trójcą Świętą stała się udziałem jej siostry, matki i koleżanek. Śmiem twierdzić, że mimo dobrej woli nawet nie potrafiłyby podzielać całego jej entuzjazmu, bo i my chylimy dziś przed nim czoła. Siostra Małgorzata była mężatką i jej bezpośrednie zmartwienia siłą rzeczy miały inny punkt odniesienia niż Elżbiety. Trudno mi powiedzieć, czy jej płomienne listy mówiące o miłości do Boga znalazły większy oddźwięk w życiu ich adresatów. Wszyscy oni umarli, ich imiona znamy chyba tylko z listów Elżbiety. Zostaliśmy tylko my.

Jerzy W. Gogola