Rozmowa z Bogiem

Chrystus nakazuje nam „czuwać na modlitwie”, „modlić się nieustannie”. Wskazuje też jak mamy to czynić: „Wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu…” (Mt 6, 6). I jakby chciał usunąć wszelkie wyjątki: „Lecz co wam mówię, mówię wszystkim…” (Mk 13, 37).
Zazwyczaj odprawienie modlitwy wewnętrznej jest możliwe. Mówię zazwyczaj, bo trzeba oczywiście wykluczyć przypadki osób niezrównoważonych psychicznie, cierpiących na niedokrwienie mózgu, przewlekłą depresję, chorobliwą wyobraźnię, nadpobudliwość, osoby w stanie przejściowego kryzysu i tym podobne przypadki, kiedy czasem trzeba zaniechać modlitwy, bądź ją skrócić, chwilowo zaprzestać, inaczej zorganizować itd. Ale to są osobne przypadki.
Jednak możliwe nie znaczy łatwe ani natychmiastowe. Naprawdę jest wiele osób, którym łatwiej byłoby poświęcić się nawet najbardziej przykrym dziełom miłosierdzia, niż być wiernym tym krótkim codziennym spotkaniom, na które, jak się wydaje, Boski towarzysz nigdy nie przychodzi. Czymś okropnym jest wrażenie tracenia czasu, gdy jest tyle rzeczy do zrobienia.
Na modlitwie siedzimy za stołem Pana: jako Jego biedni słudzy nie mamy prawa do niczego, samo bycie tam jest już ogromną łaską! Wydaje się, że Pan nas nie widzi i cierpimy… Jednak pewnego dnia Pan zwróci ku nam swój wzrok, który przemieni nasz smutek w źródło radości. Wtedy pomyślimy, że na to jedno spojrzenie Pana warto było czekać nocą, w osamotnieniu i ubóstwie, całymi latami…