Modlitwa – jak i po co?

Czemu służy modlitwa? Czy Bóg słucha naszych modlitw? Dlaczego nie zawsze jesteśmy wysłuchani? Wśród tych wszystkich pytań, które tak często stawiamy, ukrywa się jedno bardziej fundamentalne: Kim dla nas jest Pan Bóg? Czy modlitwa nie jest po prostu doświadczeniem Boga? Wierzyć, że Bóg istnieje, jest Miłością i jest blisko, nawet jeśli tego nie czujemy i nie widzimy Go? Autorzy pomagają nam zrozumieć sens modlitwy.

Nic gorszego nie może spotkać modlitwy, jak przemienić ją w obowiązek: „Zmówiłeś modlitwy? Kiedy wreszcie zrozumiesz, że niedzielna msza święta jest obowiązkowa? Modlitwa jest koniecznością…”. Nie, jest miłością. W niej wszystko zostało już powiedziane. A raczej, dostarcza nam ona przewodniej myśli, dzięki której zobaczymy rzeczy we właściwym świetle. Modlitwa jest naszym pragnieniem Boga, ona je rozpala.

„Jak łania pragnie wody ze strumieni,
tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże!” (Ps 41)

„Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam;
Ciebie pragnie moja dusza,
Skoro łaska Twoja lepsza jest od życia,
moje wargi będą Cię sławić”. (Ps 63)

Modlimy się, ponieważ miłujemy oraz pragniemy miłować jeszcze bardziej. Jeśli stawiamy sobie pytania na temat modlitwy, zastanówmy się, co się dzieje z naszą miłością do Boga. Później zobaczymy, jaką cudowną rzeczą jest modlitwa, kiedy chcemy prosić o coś Boga, kiedy chcemy skupić się na sobie, aby ocenić swoje postępowanie i być mniej niezadowolonym z siebie, kiedy chcemy (to prawda) spełnić wobec Boga nasze „zadania” uwielbienia, dziękczynienia i skruchy. To wszystko ma się jednak dokonać w miłości. Najpierw ożywiając miłość. W przeciwnym razie na modlitwie nie spotkamy Boga, tylko pozostaniemy ze sobą, z naszymi potrzebami, zmartwieniami, naszym otoczeniem.