Święty Józef, mąż wiary

Przygotowanie nowej edycji wydanego już przed kilku laty opracowania nasuwa konieczność przypomnienia dwóch wydarzeń, które przyczyniły się w istotny sposób do zmiany znaczenia treści tych stron. Pierwszym było opublikowanie 15 sierpnia 1989 roku adhortacji apostolskiej Jana Pawła II Redemptoris custos na temat osoby i misji św. Józefa w życiu Chrystusa i Kościoła. „Ponowne rozważenie – pisze Papież we wstępie do tego dokumentu – uczestnictwa Małżonka Maryi w boskiej tajemnicy pozwoli Kościołowi, podążającemu ku przyszłości wraz z całą rodziną ludzką, odnajdywać wciąż na nowo swą tożsamość na gruncie tej odkupieńczej ekonomii, która wiąże się u podstaw z tajemnicą Wcielenia. Józef z Nazaretu w tej właśnie tajemnicy uczestniczył jak nikt inny z ludzi poza Maryją, Matką Słowa Wcielonego. «Uczestniczył» wspólnie z Nią, objęty rzeczywistością tego samego wydarzenia zbawczego. Był powiernikiem tej samej miłości, mocą której Ojciec Przedwieczny «przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa» (Ef 1, 5)”.
Drugim wydarzeniem była beatyfikacja Josemaríi Escrivá w dniu 17 maja 1992 roku (6 października 2002 w Rzymie został kanonizowany przez Jana Pawła II). Kościół, przedstawiając go jako przykład świętości, udzielił jednocześnie nowego poparcia dla jego nauczania. Papież Jan Paweł II w homilii w czasie Mszy beatyfikacyjnej stwierdził, że „aktualność i transcendencję tego duchowego orędzia, głęboko zakorzenionego w Ewangelii są oczywiste, czego dowodem są obfite owoce, którymi Bóg pobłogosławił życie i dzieło Josemaríi Escrivá.
W połowie października 1993 roku odbył się w Rzymie kongres naukowy na temat nauczania błogosławionego Josemaríi Escrivá. Tak jak z okazji beatyfikacji, również wówczas Ojciec Święty zechciał przyjąć na audiencji jego uczestników, do których skierował m. in. następujące słowa: „Josemaría Escrivá de Balaguer, podobnie jak inne wielkie postacie współczesnej historii Kościoła, może być źródłem natchnienia również dla myśli teologicznej. Poszukiwania teologiczne, które są niezbędnym łącznikiem między wiarą a kulturą, postępują naprzód i przynoszą owoce, gdyż czerpią ze źródeł Ewangelii pobudzane przez doświadczenia tych wielkich świadków chrześcijaństwa, wśród których znajduje się bez wątpienia błogosławiony Josemaría”.
Podobną opinię wyraził kardynał Ratzinger w swoim referacie na wyżej wymienionym kongresie: „Praca teologów jest zawsze «drugorzędna» w odniesieniu do rzeczywistego doświadczenia świętych. Bez tego punktu odniesienia, bez tego głębokiego zakorzenienia w podobnych doświadczeniach teologia traci swój sens”. Dzisiaj właśnie następuje „przezwyciężanie rozłamu między teologami a mistrzami życia duchowego, który dokonał się na początku nowożytności, a ściślej, owego markowanego intelektualizmu, który stanowi jedno z ograniczeń postawy oświeceniowej. Teologia współczesna głosi ścisły związek między teologią a duchowością, powracając znowu do wielkiej tradycji chrześcijańskiej”. Dlatego „jest wskazane, a nawet konieczne, żebyśmy jako teologowie słuchali słów Świętych, by zebrać ich orędzie wielorakie, gdyż święci są różni i każdy z nich otrzymał swój charyzmat partykularny a równocześnie jednoczący z innymi, gdyż wszyscy święci odsyłają nas do jedynego Chrystusa, z którym się jednoczą i którego bogactwo pomagają nam zgłębiać”.
Niech te słowa posłużą jako wstęp do opracowania, w którym postaramy się uwydatnić niektóre cechy – oczywiście bez zamiaru wyczerpania tematu – nabożeństwa do św. Józefa w życiu i nauczaniu błogosławionego Josemaríi Escrivá. Obok wielkiego – powszechnie uznawanego – znaczenia Założyciela Opus Dei w historii teologii i teologii duchowości, można powiedzieć, że zajmuje on również ważne miejsce w józefologii chrześcijańskiej przez to, czego nauczył i czym żył odnośnie do świętego Patriarchy. Niech niniejsze opracowanie zachęci czytelników polskich do tego, by pogłębiać osobiste nabożeństwo do świętego Józefa.

Autor