Wieczór nad Wisłą

“Głębia samotności”

Tomik poezji Bartłomieja Kucharskiego OCD, pt. „Wieczór nad Wisłą” jest tylko pozornie prosty.
Za frazami, które wydają się jasne i czytelne, drzemie, w istocie, bardzo duże powikłanie egzystencjalne podmiotu mówiącego.
Można powiedzieć: jego rozpacz, tęsknota, wołanie o ocalenie.

Tom „Wieczór nad Wisłą”, wydany w Krakowie w roku 2020, przez Towarzystwo Słowaków, można rozpatrywać w kategorii modlitwy.
Dziwna to jednak jest modlitwa, bo jakby skierowana do siebie, bardzo silnie uwewnętrzniona.
W tej modlitwie jest więcej miejsca jakby na płacz i łzy, aniżeli na śmiech i radość.
Ten, który modli się, jest dodatkowo samotny.

Przechadza się pośród pejzaży magnolii, w swojej świętej depresji, szuka ukojenia w tych kwiatach.
Są one jakby jednocześnie dla niego grobem i zmartwychwstaniem, łożem śmierci i życia.
Można sobie wyobrazić zapach owych magnolii, czy pachną deszczem, czy wiosną.
Można powiedzieć, że zapach, który dobywa się z tych magnolii, to zapach smutku, samotności – jest on jednocześnie pocieszeniem.
Modlący się żegna swoich przyjaciół, w których „nie może się odzwierciedlić”, przechadza się pustą plażą nad Bałtykiem albo odnajduje swoją samotność w zagranicznych kurortach.
Towarzyszą mu śmierć i samotność, powolne zmierzchanie egzystencji wypełnionej smutkiem i samotnością, owym dziwnym, pulsującym głębią wyznania lirycznego wieczorem.
Jest ten tomik zbiorem medytacji o proweniencji religijnej, refleksji nad losem zanurzonym w samotność, przemijanie, śmierć, nieuchronność, spoza ciemności której niekoniecznie wybłyskuje światło nazbyt może łatwej nadziei.

Czyta się go bardzo dobrze, trafia do ucha swoimi skondensowanymi, esencjalnymi frazami, jakby źródlanymi – jakby źródło żyjące biło żywo w głębi tego wieczoru podmiotu lirycznego.

Michał Piętniewicz – literat i recenzent z SPP