Droga do serca Afryki [Leonard Kowalówka OCD]

Niniejszą publikacją pragniemy choć w części wypełnić tę lukę, przybliżając czytelnikowi jednego z wybitniejszych karmelitów bosych XX wieku, wadowiczanina i afrykańskiego misjonarza, ojca Leonarda od Męki Pańskiej, w świecie Józefa Kowalówkę.
Ten średniego wzrostu, o pociągłej twarzy i niebieskich oczach zakonnik okazał się człowiekiem o licznych zdolnościach intelektualnych i duchowym bogactwie. Rozwijał powierzone sobie przez Boga talenty z pasją, której pozazdrościć mu mogła spora część zakonnej braci. Pracowity aż do granic roztropności – niekiedy zdarzało mu się je przekraczać – zdążał z uporem do celów, jakie wyznaczało mu życie zakonne oraz przełożeni. Łączył w sobie powołanie przełożonego, pisarza, tłumacza, wykładowcy, misjonarza na Czarnym Lądzie, wizytatora żeńskich zgromadzeń zakonnych, rekolekcjonisty i cenionego spowiednika. Spowiadał się u niego między innymi młody Karol Wojtyła, a także słynny poznański dyrygent Stefan Stuligrosz.
Niezbadane zrządzenia Bożej Opatrzności wywiodły ojca Leonarda z ojczystego kraju, by w samym sercu Afryki, w maleńkim i biednym Burundi, zaszczepił misyjne dzieło polskich karmelitów bosych, dając mu solidne fundamenty. Była to praca niezwykle trudna, absorbująca wszystkie siły ducha, umysłu i ciała, zwłaszcza w przypadku człowieka, który wówczas miał już pięćdziesiąt osiem lat.
Ludzkie dzieła należy oceniać z perspektywy czasu. Dopiero wówczas widać, jak z pogmatwanych niekiedy i naznaczonych przeciwnościami sytuacji Bóg wyprowadza zamierzone przez siebie dobro. Boże dzieło rodzi się w trudzie i już w swych początkach zostaje poddane oczyszczeniu. Wydaje się, że nie przetrwa, a jednak ma w sobie wewnętrzną siłę, dzięki której z biegiem lat rozrasta się i przynosi owoce. Dokonania ojca Leonarda wpisują się w tę prawidłowość. To, co zasiewał, co w pocie czoła rozpoczynał, przeszło próbę czasu, stając się powodem radości Kościoła i zakonu karmelitów bosych.