Głos Karmelu 1/2009 (25)

Editorial

Pytanie o to, czy kochamy Kościół, może wydawać się z jednej strony nieco infantylne, z drugiej zaś zbyt sentymentalne. Pojawi się ono jednak dość często w najbliższych numerach „Głosu Karmelu”, choć zadawane będzie głównie między wierszami. W rozpoczynającym się roku tradycyjnie pięć kolejnych numerów ukaże się jako odsłony tematu głównego, którym będzie Kościół. Ostatni, listopadowo-grudniowy numer, zatytułowany „Jestem córką Kościoła”, poświęcimy postaci św. Teresy od Jezusa.
W czasie jednego z minionych spotkań redakcyjnych padło pytanie: Na ile Jezus, który żyje w naszej wyobraźni, jest jeszcze Jezusem z Nazaretu, tym chodzącym po Judei i Galilei przed dwoma tysiącami lat? Dziś postaramy się podjąć podobną refleksję: Czy prezentowana ostatnio dość często wizja Kościoła jako nieco zbiurokratyzowanej instytucji ma coś wspólnego z prawdziwym Kościołem – wspólnotą powołaną do życia przez Jezusa? W tym celu spojrzymy na trzy ważne momenty. Pierwszy z nich to powołanie Kościoła. Drugim momentem jest własny chrzest, jako włączenie człowieka w Kościół – czyli, jak powiedział kard. Karol Wojtyła do nowo wyświęconych kapłanów, zrodzenie nas przez Kościół, Oblubienicę i Małżonkę Baranka Bożego. Trzecim zaś momentem jest nasz świadomy wybór Kościoła, przez który potwierdzamy gest rodziców i chrzestnych, poręczających za nas i zobowiązujących się do wychowania nas na łonie wiernej Oblubienicy.

Redakcja