Głos Karmelu 5/2008 (23)

Editorial

Dusza przypomina drzewko owocowe. To porównanie może wydawać się trochę dziwaczne, gdy jednak przeanalizujemy je nieco, możemy – śladem ojca Mariana Zawady – zauważyć spore podobieństwo. Ojciec Marian, który ostatnimi czasy pasjonuje się sadownictwem, rozwinął w swoim dziale swoistą naukę uprawiania duszy. Proces dojrzewania owoców może wiązać się jednak z trudem – delikatnie ostrzega w swoim artykule ojciec Jerzy Zieliński. Pani Danuta Piekarz zaś, nasz nieoceniony filar biblijny, porównując duszę do gleby, dodaje, iż Jezus rzucający ziarno na różne ziemie może być posądzony o marnotrawstwo, podczas gdy On „ma niewytłumaczalną nadzieję, że każdy grunt (czytaj: każdy człowiek) może przyjąć ziarno Słowa i wydać owoc, gdyż On nikogo nie przekreśla z góry, nigdy nie mówi: «Z niego już nic nie będzie, nie ma sensu się trudzić!»”.
Od siewu do owocu jednak daleka droga. Zarówno w sadownictwie, jak i życiu duchowym. Czasem rodzi się w nas pragnienie szybkiego zaowocowania, pokazania tego czy innego owocu naszych zmagań. Istnieje cicha pokusa, by przywłaszczyć sobie owoce, które do nas nie należą. Zapominamy, że owoc nie czerpiący soków z drzewa prędko wyschnie lub, co gorsza, zgnije, gdyż – jak mawiał pewien mądry człowiek – „to, co najważniejsze w życiu duchowym, dokonuje się poza naszą kontrolą”.

Redakcja