Głos Karmelu 1/2011 (37)

Editorial

Stanęliśmy przed niezwykle trudnym zadaniem. Podczas redakcyjnego spotkania podjęliśmy decyzję, iż rok 2011 w „Głosie Karmelu” poświęcimy Duchowi Świętemu. Niemal natychmiast odczuliśmy trudności zobowiązania, które sobie postawiliśmy. Czy można bowiem ukazać Ducha Świętego, który – jak mówi hebrajskie ruah, greckie pneuma i łacińskie spiritus – jest wiatrem, tchnieniem? Który jest „tajemnicą Boga”? Jak ubrać w słowa Tego, który przemawia bez słów? O ile Jezus Chrystus jest objawieniem Bożej miłości, Duch Święty jest – jak to ktoś ujął – „wewnętrzną stroną Boga”.
Wszystko, co ma związek z Duchem Świętym, jest tajemnicą. Wiemy jednak, że bez Niego nie byłoby w nas życia. Wiemy, że jest nie tylko tym, który działa, jest działaniem. Jest nie tylko nauczycielem modlitwy, jest modlitwą, „błaganiem, którego nie można wyrazić słowami” (por. Rz 8, 26). Już tych kilka określeń wskazuje, jak nieuchwytną rzeczywistość pragniemy przeniknąć. Mamy jednak świadomość, iż jest On skarbem w roli naszego serca. Wiemy, że trzeba Go poszukiwać i czynić to z całkowitą otwartością i zaufaniem, bowiem znać Ducha Świętego, to nade wszystko „doświadczać Jego działania, otworzyć się na Jego wpływ, mówić «tak» Jego natchnieniom i pozwolić Mu być początkiem wszystkiego, co czynimy”.
Jeśli pragniemy żyć pełnią, potrzebujemy Bożego Ducha. Na szczęście nie jest On daleko. Jest bliżej nas, niż my sami.

Redakcja