Głos Karmelu 2/2011 (38)

Editorial

Niemal każdego dnia spotykają się ważni tego świata, głowy państw, szefowie sztabów wojskowych, ekonomiści, bankowcy, różnego rodzaju autorytety. Wszyscy oni nad czymś radzą. A tymczasem świat coraz bardziej pogrąża się w chaosie, staje się coraz mniej stabilny. Człowiek nie potrafi już chyba wyrwać się z kręgu własnego egoistycznego, kierującego się ambicją „ja”, które stanowi fundament wielu udzielanych rad i rozwiązań opartych na zbytnim zaufaniu do ludzkiego rozumu, do logiki opartej na nieomylnym „mi się wydaje”. Autorytety coraz głośniej się przekrzykują, tak że coraz gorzej słychać je w hałasie ich własnych słów. Ludzka rada ma również tę właściwość, że nawet jeśli ukierunkowuje, nie daje siły do podążania w danym kierunku.
Tymczasem Duch Święty, Boży Doradca, wewnętrzny Głos naszego serca, szepcze dyskretnie. Działając od wewnątrz budzi także wolność tych, którzy się w Niego wsłuchują. Oni – jak mówi św. Paweł w Liście do Rzymian – prowadzeni przez Ducha stają się synami Bożymi. Zatem bycie kierowanym nie wyklucza prawdziwej wolności.
Święty Jan od Krzyża mówi, że „środkiem duszy jest Bóg” (ŻPM 1, 12). Nikt więc nie żyje bardziej sobą, nikt nie żyje bardziej prawdziwie i autentycznie, niż ten, kto pozwala się prowadzić temu dyskretnemu Głosowi w naszej duszy.
W jaki sposób radzi? Jak nas prowadzi? Przecież nie jesteśmy w stanie zobaczyć Go oczami lub usłyszeć uszami. Najczęściej mówi przez Pismo Święte i naszą głęboką wolę poszukiwania prawdy.
W naszym życiu istnieje wiele powierzchownych „woli” wynikających z ludzkich zachcianek zagłuszających tę jedną, głęboką wolę. Nie można tego pomylić. Bóg mówi także poprzez wydarzenia, okoliczności, ludzi. Wiele z tego, co się dzieje, zawiera w sobie zaszyfrowane orędzie Boga. Gdy przeprowadzamy wieczorny rachunek sumienia, przyglądamy się naszym grzechom. Tymczasem najpierw powinniśmy chyba zadać sobie pytanie: „czego Bóg chciał mnie dzisiaj nauczyć?”. Bo chyba największym naszym grzechem jest to, że nie rozszyfrujemy nieustannie nam posyłanego Bożego orędzia i nie rozpoznajemy w naszej codzienności Tego, który przechadza się po naszym wewnętrznym ogrodzie.

Redakcja