Głos Karmelu 3/2011 (39)

Editorial

Czas wielkanocny, który przeżywamy to moment, w którym cały Kościół woła: „Przyjdź Duchu Święty!” Czy mamy świadomość, o co i o Kogo prosimy? Co to znaczy przyjąć Ducha Świętego? Ktoś napisał, że Duch jest jak wiatr pośród sztormu. Gdy zstąpił na Apostołów, zostali na dobre wyrwani z codziennej egzystencji, wszystko stało się nowe. Zadaniem Ducha Świętego jest ożywiać. W Księdze Rodzaju czytamy, że Pan Bóg tchnął w nozdrza człowieka życie. Dzięki temu stał się on istotą żywą. Święta Katarzyna ze Sieny modliła się słowami: „Ty Jesteś, Który Jesteś; ja jestem tą, której nie ma bez Ciebie”. Ożywiające tchnienie życia nie jest sprawą prahistorii człowieka. Jest procesem, który trwa nieustannie. Duch wciąż mnie ożywia. Bez Niego mnie nie ma. Jeśli przyjmę Jego obecność świadomie, jeśli wspomagam Jego działanie wołaniem serca „Przyjdź Duchu Święty”, muszę liczyć się z tym, że i mnie Duch wyrwie z szarości mej egzystencji.
Cóż takiego może uczynić? Spójrzmy na naszą wiarę. Czy nie jest ona czasem zbiorem abstrakcyjnych myśli – o Bogu, o Kościele, o niej samej? Jest w nas wiele myśli, refleksji, a nawet pragnień, które nosimy, ale które nie dotykają naszego życia. Czy nie odczuwamy, że nasza wiara często nie ma z nim nic wspólnego? Czy nie przypomina ono czasami umeblowanego przez nasze przekonania pokoju, w którym nie ma życia, nie ma Obecności?
Spójrzmy na nasze życie Słowem Bożym. Czy nie traktujemy Ewangelii jak książki historycznej, która opowiada o pięknych i ciekawych wydarzeniach, ale zasadniczo niewiele ma wspólnego z naszym życiem?
Spójrzmy na naszą modlitwę. Czy nie odczuwamy czasami znużenia i zniechęcenia? Oto tyle lat modlę się i częściej moja modlitwa przypomina wciąganie na górę syzyfowego kamienia, niż ożywiające Spotkanie.
Gdy przychodzi Duch Święty, ożywia wszystko. Moja wiara przestaje być pustym dźwiękiem bez treści. Ewangelia nie jest już starym dokumentem, opowieścią o historycznym Jezusie. Staje się aktualna dzisiaj, staje się opowieścią o Jezusie, który żyje w moim życiu. Modlitwa przestaje być moją orką pośród łez i potu, lecz zaczyna smakować. W sercu słyszę tajemniczą muzykę Bożego życia. Serce zaczyna odczuwać, że Bóg nie jest kimś dalekim, że to Ojciec! Abba! Tatuś!
Gdy nie odczuwamy jeszcze ożywiającej Obecności w pokoju serca, jeśli nie doświadczyliśmy powiewu, który przeszedł przez nasze życie, musimy wzbudzić w sercu tęsknotę. Już przez tę tęsknotę Duch Święty będzie w nas działał.

Redakcja