Głos Karmelu 4/2011 (40)

Editorial

Święty Jan od Krzyża w jednej ze strof duchowego traktatu Pieśń duchowa, wkłada w usta Oblubienicy poszukującej Boskiego Uciekiniera, zapytanie do otaczającego świata stworzeń:
Zagaje i puszcze
Rękami Oblubieńca mego zasadzone,
O łąki pełne zieleni.
Kwiatami ozdobione,
Powiedzcie, czy przeszedł wśród was, w którą stronę?
Stworzenia nie kłamią, odpowiadają, że Boski Oblubieniec przebiegł szybko, zostawiając jednak wśród nich zwiastuny swego istnienia. Dar umiejętności, to dar Ducha Świętego, który pomaga nam rozpoznać obecność Oblubieńca, jak dowiemy się na dalszych stronach Głosu Karmelu, to swoista szkoła spoglądania oczami serca, nabywania najcenniejszej umiejętności jaką jest poznanie Pana. Ta szkoła wymaga cierpliwości, odpowiedniego klimatu milczenia, i zapewne pokornego proszenia o ten dar Ducha Świętego. Św. Teresa od Jezusa, stawia taką umiejętność nad inne uzdolnienia i talenty, pragnie by w Karmelu były „dusze o świętej prostocie, które mało co znają się na sprawach i obyczajach świata, ale za to wysoką mają umiejętność obcowania z Bogiem” (D 14, 2).
Czy taka umiejętność czyni nas mniej praktycznymi? Oderwanymi od rzeczywistości? Nic bardziej błędnego, przykład wielu świętych pokazuje, to co błogosławiony Jan Paweł II w Łagiewnikach nazwał „wyobraźnią miłosierdzia”. Być może, w tym okresie wakacyjnym, niektórzy spośród Czytelników, będą mieli okazje zwiedzać imponujące gotyckie katedry, piękne swoją prostotą romańskie kościółki, czy też inne dzieła sztuki i architektury, u źródeł których stoi żywa wiara. Posłuchajmy utworów największych kompozytorów, którzy czerpali inspirację z liturgii, modlitwy, czy też zachwyćmy się misterną pracą rzemieślnika, który codziennie rozpoczyna swój dzień znakiem krzyża. To właśnie dar umiejętności, odkrywania zwiastunów Bożego Istnienia, śladów Boskiego Oblubieńca, po których dojdziemy do celu naszej wędrówki do „upragnionego ogrodu”.

Redakcja