Głos Karmelu 1/2014 (55)

Editorial

Ostatnia księga Nowego Testamentu nie jest łatwą lekturą: pełna obrazów, symboli, wybiegająca tak bardzo w przyszłość, a jednak zanurzona w teraźniejszości. Nie pomaga nam również nasza kultura, dla której samo słowo „apokalipsa” to synonim katastrofy. Tymczasem to właśnie z tej księgi tchnie tak wiele nadziei. Gdy pokonamy nasze obawy, ze zdumieniem spostrzeżemy, jak bardzo „na czasie” są słowa wzywające nas do nieustannego czuwania nad sobą, podające nam adres domu naszego Ojca, gdzie czeka na nas przygotowane mieszkanie i bardzo rozśpiewana, radosna wspólnota niebian. Zanim jednak dotrzemy do radosnego Nowego Jeruzalem, Bóg pod nasze adresy wysyła nam listy ze wskazówkami, zachętami i napomnieniami. To siedem listów do Kościołów, które w tym roku na łamach naszego czasopisma posłużą nam za przewodnik. Jak pisze Danuta Piekarz: „Nie myślmy jednak, że są to tylko dokumenty historyczne, skierowane wyłącznie do konkretnych starożytnych wspólnot; już symboliczna liczba 7, oznaczająca pełnię, sugeruje, że te listy są skierowane do całego Kościoła, ale jeszcze wyraźniej wskazuje na to zdanie powtarzające się pod koniec wszystkich listów: «Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów»”.
Co zatem mówi Duch do Kościołów? W pierwszym liście słyszymy wezwanie do nawrócenia – które wpisane jest w historię każdej miłości. By nie pozostać w świecie idei, postanowiliśmy zapytać naszych gości (dwa małżeństwa i kapłana) o to, jak dojrzewa ich miłość. Pragnę serdecznie im podziękować za podzielenie się cząstką własnego życia. Jeden z artykułów nosi tytuł Rozpalić przygaszony ogień – pozwólcie, że te słowa uczynię moimi świątecznymi życzeniami. Trwając przy Bożym żłóbku, rozpalmy na nowo nasze serca od tego żywego płomienia miłości, którym jest Bóg!