Głos Karmelu 2/2007 (14)

Editorial

Choć wielkopostny czas temu nie sprzyja, zabawmy się na początek w… mini ankietę. Ankiety i wszelkie quizy są obecnie bardzo w cenie. Na początku należy jednak zaznaczyć, iż wygraną nie będzie samochód, podróż dookoła świata, ani nawet opłata abonamentu za prenumeratę „Głosu Karmelu”. Stawka jest o wiele wyższa, bo dotyczy całego życia. Nie tylko tej chwili stąpania po ziemi, ale i rzeczywistości, która jeszcze przed nami. Odpowiedź na pytanie może nam pomóc zrozumieć, jak wygląda nasza relacja do Pana Boga i innych ludzi. Z którą z postaci przypowieści „O synu marnotrawnym” najbardziej się uosabiam; cechy, którego bohatera przypowieści są mi najbliższe i które ostatecznie chciałbym nabyć?
A. Starszy syn. Cały czas był przy Ojcu, jednak bardziej ciałem, niż sercem. Choć miał doskonały wzór, nie nauczył się i nie potrafił przebaczyć młodszemu bratu. Choć młodszy syn doznał przemiany, starszy pozostał egocentrykiem. I po niego także musiał wychodzić Ojciec. Nie potrafił przebaczać.
B. Młodszy syn. Zabrał co do niego należało, choć tak naprawdę nie należało mu się nic. Przepuścił z „przyjaciółmi” majątek i do powrotu skłonił go raczej głód, niż skrucha. Nie smakowały strąki i zwyciężyła tęsknota za ojcowskim jadłem. Gdy jednak doświadczył bezgranicznej ojcowskiej miłości, szczerze się nawrócił.
C. Ojciec. Dał tyle, ile chciał młodszy syn, ale pragnął dać więcej. Gdy „pociecha” przepuszczała majątek, czekał tęsknie wypatrując powrotu ukochanego dziecka. Przebaczył zanim usłyszał słowo przepraszam, pierwszy wyciągnął dłoń, by pokazać, że nie ma w niej kija, tylko serce. Nim zaczął cieszyć się odzyskaniem utraconej latorośli, musiał wychodzić po starszego syna, który niby był przy nim cały czas, w rzeczywistości był bardzo daleko.

Redakcja