Głos Karmelu 4/2008 (22)

Editorial

Prawdopodobnie każdy zgadza się z twierdzeniem, że prawda to wartość, bez której życie staje się skomplikowane, zagmatwane i w konsekwencji tragiczne. Zdania mogą się jednak podzielić, gdy zadamy piłatowe pytanie: „Cóż to jest prawda?”. Okazuje się, że dla jednych prawda to własne zdanie, racja, dla innych normy przegłosowane przez większość; jedni umieszczają prawdę w psychologii, inni w socjologii. I choć nieraz padają wielkie definicje, a za nimi idą całe systemy filozoficzne próbujące rozwikłać problem prawdy, to często ma się wrażenie, że odpowiedzi, które słyszymy, z poszukiwań przeradzają się w ucieczkę od prawdy, w wygodne umywanie rąk na wzór Piłata. Bo czyż łatwo uwierzyć, że Prawda ma swoje imię, a imię to brzmi – Jezus?
W to głęboko wierzymy, i to pragniemy na łamach niniejszego numeru głośno zamanifestować, „gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4, 12). Prawda nie jest abstrakcją, martwą ideą, ani wymyśloną teorią – przekonuje nas o. Albert. Jest żywa i osobowa, wreszcie jest Wydarzeniem miłości. Między prawdą a miłością nie ma żadnej sprzeczności, jedna prowadzi ku drugiej; to dlatego w życiu duchowym tak ważne jest poznanie siebie w Bożym świetle – ten temat możemy zgłębić w artykule o. Jerzego. Najważniejsze jednak, by ta lektura przekładała się na nasze życie, gdyż Ten, który o sobie powiedział, że jest Prawdą, na jednym oddechu dodał jeszcze kolejne swoje imiona: „Ja jestem Drogą i Prawdą, i Życiem” (J 14, 6). Jak słusznie zauważa pani Danuta Piekarz: „Droga nie jest po to by ją podziwiać, tylko po to, by nią podążać”. A zatem w drogę!

Redakcja