Głos Karmelu 3/2008 (21)

Editorial

Czy potrafię być człowiekiem?
Patrząc na Jana Pawła II, na świętą Teresę z Kalkuty, czy Małą Teresę z Lisiuex zachwycamy się nimi, widzimy w nich piękne ikony Bożej miłości.
A jednak, mimo nieustannego przekonywania, nie dopuszczamy do siebie myśli, iż także mamy stać się „naczyniami pełnymi Boga”, odczuwamy zdumienie i co najmniej niedowierzanie. Ja? Z moją nędzą, słabością, brakiem wiary? Ja mam być mieszkaniem Boga?
Tymczasem nie „na górze” i nie w świątyni zbudowanej ludzkimi rękoma Bóg pragnie spotkania z człowiekiem. Miejscem spotkania jest moje człowieczeństwo. I znów lekkie niedowierzanie: moje ciało mieszkaniem Boga, miejscem spotkania? Ojcowie Kościoła idą dalej: „Bóg stał się człowiekiem, by człowiek stał się Bogiem”. Brat Luciano, który udzielił nam wywiadu do obecnego numeru „Głosu Karmelu”, dodaje: „Bóg stał się człowiekiem, by człowiek stał się w pełni człowiekiem, człowiekiem takim, jakiego chciał Bóg, takim jakiego ukazał nam Chrystus”.
Jezus, ikona Ojca przyjął ciało, byśmy stali się Jego ikonami. Wielki Papież, Święta z Kalkuty i nasza Mała Siostra z Lisieux nie są zatem wyjątkami, lecz przykładami. Przykładami, których nie mamy wymieniać i podziwiać, lecz naśladować.
Życzymy Bożego światła w wędrówce poprzez własne człowieczeństwo.

Redakcja