Głos Karmelu 6/2008 (24)

Editorial

„Jan Paweł II, po tym, jak tyle mówił i pisał, zarezerwował sobie nie ostatnie słowo, ale ostatnie milczenie. Odważyłbym się powiedzieć: najbardziej przekonujące słowo” – napisał w swym artykule ks. Alessandro Pronzato. Gdy jedni nazywają go Lolkiem, a inni mówią o nim „Wujek”, ks. Pronzato porównuje Jana Pawła II do… hejnalisty na mariackiej wieży. Zadaniem hejnalisty było chronić przed zagrożeniem, którego nikt nie dostrzegał, i ostrzegać przed nim. Nie takie jednak było pierwotne marzenie młodego Karola. Zafascynowany ciszą Karmelu pragnął dzielić życie braci, życie modlitwą w ukryciu. Ostatecznie Pan Bóg przygotował młodemu Wojtyle inną drogę na Górę Karmel. Drogę być może bardziej stromą – szlak, którym miał iść on sam i poprowadzić w trzecie tysiąclecie cały Kościół. Kijem i laską pasterską w tej wędrówce było słowo, to wypowiadane i to pisane. Gdy jednak nadszedł kres pasterskiej podróży, gdy Bóg postanowił przepasać go i poprowadzić na szczyt Góry, pozwolił mu zamilknąć milczeniem karmelitańskim. Milczeniem ufności i oddania. Milczeniem, które – wróćmy znów do myśli ks. Pronzato – było może jego najmocniejszym słowem, decydującym, jego najbardziej dręczącą prowokacją.
Oby rzeczywiście Jan Paweł II pozostał dla nas „dręczącą prowokacją”. Nie tak jednak, jak Ezechiel dla współczesnych sobie, którzy choć zachwycali się jego słowem, niewiele się nim przejmowali: „Synu człowieczy, twoi rodacy opowiadają o tobie przy murach i bramach swych domów i mówią jeden do drugiego: «Pójdźcież i posłuchajcie, co też to za słowo, które wychodzi od Pana». I przychodzą do ciebie jak na zebranie ludowe, siadają przed tobą i słuchają twoich słów; jednakże według nich nie postępują, bo kłamstwa są w ich ustach, według nich oni postępują, a serce ich ciągnie ich do zysku. Oto jesteś dla nich jak ten, co śpiewa o miłości, ma piękny głos i doskonały instrument: słuchają oni twoich słów, jednakże według nich nie postępują. Kiedy jednak wszystko się wypełni – oto już się spełnia – wtedy poznają, że pośród nich był prorok»” (Ez 30, 30-33).

Redakcja