Głos Karmelu 6/2006 (12)

Editorial

Bezczynne trwanie nie jest dzisiaj w cenie. Z taką biernością kojarzy się często modlitwa. Szczególnie kontemplacja przywołuje na myśl smutnego zakonnika w kapturze z rękoma włożonymi w rękawy i poważnie kroczącego krużgankami starego klasztoru. Narastające na przestrzeni wieków przekonanie zbudowało stereotyp: to nie dla mnie, jestem za mało święty, zostawmy to, co należy do mnichów. Ten stereotyp kontemplatyka oderwanego od realiów życia łamie bł. Elżbieta od Trójcy Świętej, której poświęcamy obecny numer „Głosu Karmelu”. Błogosławiona Elżbieta zachęca usilnie: „Trzeba sobie uświadomić, że Bóg jest obecny w nas, w najgłębszym wnętrzu, i iść za Nim wszędzie. Wtedy nigdy nie będziemy banalni, nawet wtedy, gdy będziemy wykonywać najzwyklejsze prace”. Wręcz przeciwnie – codzienność może stać się liturgią, o czym przekonuje o. Jerzy Zieliński w jednym z artykułów. Każdy bowiem człowiek powołany jest do kontemplacji, czyli wpatrywania się w Boże oblicze. Może to się okazać na pozór nie możliwe, w jakiś sposób szokujące. Szczególnie jeśli wcześniej pokutowały w nas wspomniane stereotypy. Tymczasem nasza młoda Siostra z Karmelu w Dijon uspokaja: „Powoli dusza przyzwyczaja się do przebywania w towarzystwie Boga. Rozumie, że nosi w sobie coś w rodzaju małego nieba, gdzie Bóg miłości założył swoje mieszkanie. Wtedy powstaje coś w rodzaju Bożej atmosfery, którą dusza oddycha”. Zapraszamy zatem do podróży w głąb własnego wnętrza, by spotkać się tam z Bogiem, którego obecność sprawia, iż żadna rzeczywistość nie jest bezsensowna i szara.

Redakcja