Głos Karmelu 5/2011 (41)

Editorial

W skarbcu myśli Ojców pustyni znajduje się zalecenie Abba Izydora skierowane do uczniów: „Uczniowie powinni i kochać swoich mistrzów jak ojców, i bać się ich jak władców; niech ani miłość nie wyklucza bojaźni, ani bojaźń nie zmniejsza miłości”. Echo słów pustelnika z IV wieku pobrzmiewa w artykule o. Bartłomieja, który ukazuje nam, że dla św. Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, „bać się Boga to żyć miłością”.
Podejmując temat pobożności i bojaźni Bożej, mieliśmy świadomość, że dziś te słowa nie są dobrze rozumiane; „pobożność” często jest posądzana o dewocję, zaś „bojaźń Boża” oskarżana o straszenie Bogiem. Tymczasem te dwie rzeczywistości wprowadzają porządek w naszym życiu duchowym, dbając o właściwe odniesienie do Boga, pełne dziecięcej ufności, a zarazem szacunku, który przypomina nam o odpowiedzialności za tę najważniejszą relację naszego życia.
Jeden z pisarzy chrześcijańskich nazwał ten dar „darem zdumiewania się Bogiem”. To Duch Święty uczy nas tego języka zadziwienia, a Magnificat jest wymownym świadectwem tego, czym jest dar pobożności i bojaźni Bożej. Dziś, w dobie wielu słów, wypowiadanych zbyt łatwo, w dobie powierzchownych relacji, potrzebujemy tej nauki, by nasze słowa przed Bogiem nie były puste, a On sam nie był traktowany jak boska maskotka. Bóg zawsze był, jest i będzie Bogiem i od uznania tej prawdy we wszystkich wymiarach naszego życia zależy bardzo wiele: przyjęcie daru zbawienia.
Na łamach tego numeru odnajdziemy wiele świadków zdumiewania się Bogiem: św. Jana od Krzyża, św. Teresę od Jezusa, wspomnianą już św. Teresę od Dzieciątka Jezus czy bł. Elżbietę od Trójcy Przenajświętszej. Ale obok świętych znajdziemy świadectwa osób żyjących pośród nas, które dziś przekonują nas o tym, że warto pozwolić Bogu być Bogiem. Bądźmy miłującymi uczniami Boga, tak by „ani miłość nie wykluczała bojaźni, ani bojaźń nie zmniejszała miłości”.

Redakcja