Głos Karmelu 6/2005 (6)

Editorial

Słowa tego wstępu piszę w czasie, gdy w Kościołach gromadzimy się na odmawianiu różańca. Dzieci i dorośli, prości ludzie i ci bardziej wykształceni, osoby duchowne i świeccy – wszyscy tworzymy wspólnotę podobną do tej, o której mowa na początku Dziejów Apostolskich: oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, z Maryją, Matką Jezusa, i z braćmi Jego (Dz 1, 14). Moi Drodzy! Nie tylko jesteśmy podobni do tej wspólnoty, my właśnie jesteśmy tą wspólnotą – Kościołem Świętym.
Pochylając się nad tematem świętości, trzeba wyraźnie powiedzieć, że do Boga nie idzie się w pojedynkę, że świętości nie zdobywa się samotnie. Ojcowie Kościoła, pragnąc wyrazić tę prawdę, mawiali dobitnie: unus christianus, nullus christianus – „jeden chrześcijanin to żaden chrześcijanin”. Równie mocne słowa możemy odnaleźć na łamach obecnego „Głosu Karmelu”: „Chrystus nie istnieje bez Kościoła” – woła nasz Ojciec Prowincjał, i dodaje: „(…)dla mnie Kościół nie jest czymś, ale kimś. Jest Oblubienicą”. Dołączmy do tego głosu i my, dołączmy do grona świętych, którzy jak bł. Franciszek Palau z pasją miłości pytają się „Kim jesteś, Kościele?”.
Jeżeli wytrwale będziemy pytać i nasłuchiwać odpowiedzi, rychło zrozumiemy, że jest naszą Matką, która w bólach nas zrodziła, że jest naszym domem, w którym wzrastamy w dojrzałości, i wreszcie, że jest naszą Umiłowaną, która pragnie, byśmy ozdobili ją klejnotami naszych cnót. A zatem nie przeceniajmy samych siebie – jak przestrzega o. Piotr Nyk – potrzebujemy wspólnoty, potrzebujemy tej konkretnej wspólnoty Kościoła – naszej Matki, „na jej kolanach wszystkiego się uczymy” (P. Claudel).

Redakcja