Karmelitański papież – album

Pamiętnego dnia 16 października 1978 roku, gdy Karol Wojtyła objął najwyższy urząd w Kościele, Wanda Rutkiewicz zdobyła Mount Everest, najwyższy szczyt na Ziemi. Kiedy latem 1979 roku spotkali się podczas pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski, ofiarowała mu kamień z najwyższej góry świata. Wtedy powiedział: „No proszę, jednego dnia pani i ja zaszliśmy tak wysoko”.
Karol nie tylko lubił góry. Góra potrafi formować religijną wyobraźnię, stanowić czar wielkich rzeczy, uświadamiać, że życie należy zdobywać. Można by powiedzieć, że Wojtyła w wymiarze duchowym żył w cieniu góry, której na imię Karmel.
Dziękuję Bogu, iż pozwolił, by cały pontyfikat Jana Pawła II przypadł na moje „dojrzałe” życie (w 1978 roku składałem egzamin maturalny) i że mogłem zarówno z daleka, jak i z bliska (w latach 1994–1996 studiowałem na „Teresianum” w Rzymie) śledzić jego doniosłość. Dziś zdajemy sobie o wiele bardziej sprawę z tego, jak ważny był to czas, jak znakomita strategia obecności dla Kościoła, jak odważne wychodzenie do współczesności. Jan Paweł II bardziej niż którykolwiek z poprzedników miał wpływ na historię najnowszą.
Podziwiałem osobiście rozmach tego pontyfikatu, wielkie światowe rekolekcje kolejnych pielgrzymek, upadek komunizmu – jednego z największych wrogów Kościoła, darowane słowo, które objawiało się w kolejnych dokumentach; codzienną, żmudną pracę, często ciernistą. Widziałem nie tylko to „sycenie sensem” zagubionego czy skołowanego współczesnego człowieka, ale dostrzegałem też ciężar dystyngowanej samotności.
Dostrzegałem tę dzielność, z którą trzymał ster łodzi Kościoła pośród wysokich fal współczesności, bystrym okiem wypatrując niebezpieczeństw. Był dzielny nawet wtedy, kiedy drżała mu ręka. Nie bał się żywiołów. Pośród deszczu, w czasie jednej z pielgrzymek, nie bał się zawołać, iż „wody wielkie nie zdołają ugasić miłości”.

Marian Zawada OCD