Miłosierdzie Boże w nauce świętych Karmelu [KŻ 21]

Tym razem z racji Jubileuszowego Roku Miłosierdzia, ogłoszonego przez papieża Franciszka, pragniemy podjąć temat Miłosierdzia Bożego w nauce Świętych Karmelu. W tym czasie przypadł też jubileusz 1050 lat chrztu Polski. Te dwa wydarzenia stają się okazją, by zatrzymać się nad wielką Miłością i miłosierdziem, jakie Bóg przez lata wyświadczył naszym praojcom i nam, a także by dziękować za dar wiary i poznanie Boga w Jego najważniejszym przymiocie, jakim jest miłosierdzie.
Doświadczenie Miłosierdzia Bożego z całą pewnością jest jednym z najważniejszych i najpiękniejszych doświadczeń Świętych Karmelu. Miłosierdzie, miseri-cor-dia, w dosłownym tłumaczeniu oznacza serce dla nędzników, biedaków potrzebujących. Miłosierdzie Boże nie jest znakiem słabości, jak stwierdza Papież, lecz przejawem wszechmocy Boga. Podkreślają to słowa modlitwy jednej z najstarszych kolekt: „Boże, Ty przez przebaczanie i litość najpełniej okazujesz swoją wszechmoc”. Bóg – pisze dalej papież Franciszek – „zawsze będzie w ludzkiej historii jako ten, który jest obecny, bliski, opatrznościowy, święty i miłosierny” (MV 6).
Miłosierdzie jednak to nie tylko działanie Ojca, lecz staje się kryterium potrzebnym do zrozumienia, kim są Jego dzieci. Aby być miłosiernymi, najpierw trzeba tego miłosierdzia doświadczyć osobiście. Doświadczyć miłosierdzia to pozwolić się otworzyć na prawdę o sobie, na to, kim się jest obecnie z własną mentalnością sługi, który próbuje zapracować sobie na dary Boże i mówi, że to lub owo mu się należy, z mentalnością kogoś, kto czuje się samowystarczalny przed Bogiem. Papież Franciszek podkreśla, że Bóg „pragnie naszego dobra i chce nas widzieć szczęśliwymi, napełnionymi radością i pokojem. […] Uwolnienie od żalu, złości, przemocy i zemsty – to warunki konieczne do tego, by żyć szczęśliwie. W tym samym kierunku powinna zmierzać miłość miłosierna chrześcijan. Tak jak kocha Ojciec, tak też powinny kochać dzieci. Jak On jest miłosierny, tak też i my jesteśmy wezwani, by być miłosierni – jedni wobec drugich” (MV 9).

Tadeusz Florek OCD