Rodzina u świętych Karmelu [KŻ 16]

Tematem tegorocznych, XV Dni duchowości jest „Rodzina u świętych Karmelu”. Temat interesujący i egzystencjalnie ważny, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, w których próbuje się poddać w wątpliwość czy wręcz negować wartość i instytucję rodziny, zastępując ją – także na płaszczyźnie prawnej – związkami partnerskimi.
Nasi święci żyli w takich czasach, w których na szczęście nie stykali się z ideologiami, które w tej materii lansuje się dzisiaj. Ich spojrzenie na rodzinę cechuję pewna dialektyka, wynikająca z odkrycia swego powołania do świętości i zjednoczenia z Bogiem.
Z jednej strony jasne jest, że przecież każdy ze świętych Karmelu i każdy z nas przyszedł na świat w rodzinie, w rodzinie otrzymał wychowanie, a także na ogół poprzez rodzinę poznawał i uczył się kochać Boga, dzięki rodzinie i jej wierze stawał się też dzieckiem Bożym, przyjmując sakrament chrztu. Fundamentalną postawą jest zatem wdzięczność i szacunek wobec najbliższych, do którego wzywa czwarte przykazanie Dekalogu, obowiązujące przecież również osoby konsekrowane i duchowne. Życie i pisma naszych świętych dostarczają bardzo wielu przykładów tej solidarności z własną rodziną i czułej miłości do najbliższych, którą zachowują w swych sercach do końca swych dni przeżywanych w Karmelu. Wymowny przykład takiej właśnie postawy daje św. Teresa od Dzieciątka Jezus, gdy mówi przed swą śmiercią: „Ja… bardzo kocham moją rodzinę! Nie rozumiem świętych, którzy nie kochają swej rodziny!…” .
Z drugiej strony łaska powołania zakonnego i powołania do zjednoczenia z Bogiem szybko na ogół uświadamia im, że tajemnica grzechu pierworodnego i jego skutków dotyka także rodziny i wzajemnych relacji tak przeżywanych, w które łatwo może zakraść się próżność i tego rodzaju naturalne przywiązanie, które potrafi przysłonić sobą samego Boga i powołanie do komunii z Nim, co stanowi przecież podstawowy cel naszego życia.

Andrzej Ruszała OCD