O miłosnej uwadze, czyli odkrywanie udzielanego Piękna

Niektóre prawdy – napotykane, mijane, czytane – każą nam do siebie wracać, niejako na nas czekają, gościnnie zapraszając, by znów odsłonić nieznany sens czy rzucić nowe światło. Nie sposób ich pominąć czy zlekceważyć, bo są jak zwiastuny nowego czasu. Do takich należą prawdy zawarte w tekstach o modlitwie, które ciągle przypominają o jej doniosłości. Zapraszają one do wysokiej dziedziny, nasączają życie Bogiem, pomagają się rozgościć w Bożym świecie.
Książka przeznaczona jest dla tych, którzy rozpoznali Karmel jako swą drogę i poszukują pogłębienia drogi medytacji. Czasami powstają pytania: co w modlitwie karmelitańskiej jest takiego szczególnego, typowego, odróżniającego ją od innych szkół i nurtów duchowości? W spojrzeniu na Chrystusa, Maryję, Kościół, człowieka…
Dziedzina modlitwy jest niezwykła. Przyjaciele Boga winni prowadzić braci do Niego i potwierdzać swą stanowczą nadzieję; wierzący – wskazywać pewność znalezienia Go; miłujący – ukazywać bramę do ogrodów Umiłowanego.
W sferze modlitwy Karmel odkrył swą perłę w postaci miłosnej uwagi, którą św. Jan od Krzyża nazywa w oryginale atención amorosa. Stanowi to realizację ogólniejszego wskazania św. Teresy od Jezusa, że modlitwa wewnętrzna nie polega na tym, by tylko rozmyślać, bo postęp duszy nie na tym polega, aby dużo rozmyślała, tylko na tym, by dużo miłowała (F 5, 2). Tym prześwietnym początkiem modlitewnego miłowania jest właśnie kierowanie uwagi, a następnie wiązanie jej z Bogiem. Rodzi się ona w zbieraniu siebie z różnych oktaw życia, w cierpliwym skupianiu na jednym, a właściwie na Jedynym – unum necessarium – jak w przypadku Marii z Betanii (por. Łk 10, 42).
Dlatego w kolejnej zachęcie do lektury pojawia się niniejsze opracowanie. Sytuuje się ono pomiędzy Medytacją karmelitańską a Drogą do Boskiej kontemplacji. Można je uznać za lekturę właściwą dla trzeciego stopnia Szkoły modlitwy organizowanej w naszych domach rekolekcyjnych. Medytacja domaga się pogłębienia, uproszczenia i wypełnienia miłością. Taką drogę proponujemy poprzez przybliżenie tajemnicy świętej uwagi, która najpierw przywoływana i aktualizowana jest wysiłkiem człowieka, ale w końcu nasączona miłością wiąże serdecznie z Tym, który jest godny jedynie Miłości.
Chciałbym nie tylko zwrócić Waszą uwagę, nie tylko ją na-wrócić do Boga, ale rozpłomienić Was Boskim ogniem, który strzela tysiącami iskier, bo godne ukochania są wszystkie Jego dzieła, a są jak iskra do zobaczenia (Syr 42, 22).

Marian Zawada OCD

Marian Zawada OCD, ur. 21 września 1958 roku w Katowicach, absolwent Akademii Ekonomicznej w tymże mieście. W wieku 25 lat wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych. Studiował m.in. na Teresianum w Rzymie (licencjat z teologii duchowości – 1996), w czerwcu 1998 roku obronił doktorat na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, a w 2011 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II. Specjalizacje: teologia duchowości, antropologia teologiczna, duchowość karmelitańska. Pełnił funkcję rektora w Wyższym Seminarium Duchownym Karmelitów Bosych w Lublinie i Krakowie. W 2010 roku wybrany wiceprzewodniczącym Konferencji Rektorów Wyższych Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych w Polsce. W latach 2005–2020 dyrektor Centrum Kultury Duchowej im. św. Edyty Stein „Communio Crucis” w Krakowie. W latach 2011–2012 studiował na Uniwersytecie Mistycznym w Ávili w Hiszpanii. Opublikował prawie 50 książek i ponad 280 artykułów. W latach 2014–2020 pełnił funkcję przeora klasztoru w Krakowie przy ul. Rakowickiej. Członek Polskiego Stowarzyszenia Teologów Duchowości.