W głębi serca rozstrzyga się wszystko

By poruszyć trudną tematykę rachunku sumienia, autor pozwala najpierw odkryć czytelnikowi przestrzeń piękna codzienności, którą tworzą cztery postawy: otwartość, poszukiwanie Prawdy, poznanie własnej godności oraz dobre przeżywanie czasu. Takie podejście do życia usuwa z człowieka poczucie strachu, a buduje w nim postawę zaufania wobec Boga i własnego wnętrza. Wprowadza niczym nie wymuszoną dyscyplinę pełnego wdzięczności spojrzenia na Stwórcę, bliźniego, siebie i świat. Całkowicie zgadzam się z o. Zenonem, moim współbratem w Karmelu, że to właśnie „rachunek sumienia pozwala przeżywać codzienność ze zrozumieniem”. I dodam od siebie: pozwala żyć pasją codzienności!

o. Mariusz Wójtowicz OCD

Rachunek etycznych horyzontów sięga samego Boga. Nie trzeba nikogo przekonywać o chorobliwym stanie ludzkiej natury. Porządny chrześcijanin pierwszy uderzy się w piersi, pokiwa głową, a może i doda coś od siebie na temat niskiego poziomu moralności tych, których ostatnio spotkał. Wszyscy zgrzeszyliśmy, każdego dnia upadamy siedem razy, o ile możemy zaliczyć się do sprawiedliwych – w innym wypadku iloraz znacznie wzrośnie. No tak, powie ktoś, rachunek sumienia. Zrób rachunek sumienia! Choroba jest oczywista. Wyspowiadaj się! Zastanów! Żyj jak człowiek! Wspaniałe remedium. Rachunek sumienia – mamy lekarstwo.
Ostatnią rzeczą byłoby potraktowanie rachunku sumienia jako antidotum w ciężkich przypadkach. Wnioskuję, że powinien stać się on sposobem odpowiedniej troski o higienę ducha. Zwyczajnej, codziennej troski o właściwą kondycję człowieczeństwa. Niech to będzie zdrowy tryb życia na płaszczyźnie duchowej i w konsekwencji dźwignia do wprowadzenia ładu w bardziej zewnętrznych aspektach istnienia. Naprawdę chodzi o dobro. Rachunek sumienia uczy zdrowej dyscypliny, by większą przestrzeń stwarzać dobru niż złu. Natomiast złe byłoby to, gdybyśmy podczas rachunku sumienia nie pytali o dobro.