Pora Miłosierdzia [format kieszonkowy]

Rabat 50% do 31 marca

***

Jako założycielka Apostolatu Madonna House, Catherine Doherty wygłaszała codzienne prelekcje dla jego członków, a także dla mieszkających i pracujących z nimi gości, w centrum szkoleniowym swojej wspólnoty w Combermere, w kanadyjskiej prowincji Ontario. Niniejsza książka to w większości zapis takich właśnie prelekcji. Ich kontekst to wspólnotowa lektura duchowa odbywająca się po obiedzie, kiedy wszyscy siedzieli przy stołach w jadalni.
Catherine zwykle zaczynała od przeczytania na głos fragmentu jakiejś książki z dziedziny duchowości, lub dotyczącej pewnego aspektu liturgii, albo też mówiącej o życiu Ewangelią. Potem komentowała przeczytane słowa i ów komentarz wypełniał większą część czasu przeznaczonego na lekturę duchową. Jej wystąpienia były spontaniczne, oparte na jej własnej modlitwie i na praktyce życia Ewangelią na co dzień. Przed niedzielami i dniami świątecznymi komentowała czytania przeznaczone w liturgii Kościoła na te dni.
Catherine niejednokrotnie zaczynała przygotowywać wspólnotę na Wielki Post zaraz po zakończeniu okresu Bożego Narodzenia. Rozumiała dobrze, że potrzebujemy przygotować się do przygotowania: przygotować się do Wielkiego Postu, który sam w sobie jest przygotowaniem do Wielkanocy, a która z kolei kieruje uwagę na naszą ostateczną paschę, na przejście, które dokona się w chwili naszej śmierci. Entuzjazm Catherine zapalał swoim płomieniem serca innych; nikt we wspólnocie nie chciał zaprzepaścić Wielkiego Postu, nie mówiąc już o Wielkanocy!
W ramach wspólnotowej wielkopostnej lektury duchowej od roku 1970 do około 1982, czyli do jej ostatnich wystąpień, Catherine sięgała głównie do fragmentów książki Wielki Post autorstwa prawosławnego teologa, ks. Alexandra Schmemanna. Miała głębokie przekonanie, że jednym z aspektów jej powołania (a także powołania założonej przez nią wspólnoty) jest bycie mostem między Kościołem wschodnim i zachodnim. Chciała budować ten most miłością i znajomością obu tradycji, dlatego duchowość Madonna House obejmuje jedną i drugą.
Catherine rozumiała, jak ważne jest obchodzenie naszych chrześcijańskich świąt tak, aby tajemnice celebrowane w liturgii były wcielane w codzienne życie. Ostatnia część niniejszej książki opisuje niektóre tradycje przeszczepione przez Catherine na grunt Madonna House z Rosji, jaką znała w dzieciństwie, a także inne, zaczerpnięte przez wspólnotę z różnych źródeł. Mamy nadzieję, że w ten sposób pomożemy naszym czytelnikom w pełniejszym doświadczaniu nowego życia, które przynosi Wielkanoc.
Przedstawione tu prelekcje zostały wygłoszone na przestrzeni dwudziestu pięciu lat, od późnych lat pięćdziesiątych do początku lat osiemdziesiątych XX wieku. Odzwierciedlają zmiany, jakie zachodziły wówczas na świecie, w Kościele, w Madonna House i w samej Catherine Doherty.

***

Komentowanie liturgii zawsze napełnia mnie ogromną radością i wielką pokorą, szczególnie w przypadku pięknego okresu paschalnego, który wciąż na nowo wprowadza mnie w kontemplację miłości Chrystusa. Wszyscy chrześcijanie są wezwani do kontemplacji, do wzrastania w świadomości, że Bóg jest zawsze z nami i że nas kocha. Nie oznacza to, że musimy myśleć o Nim nieustannie; otwarte i kochające serce z czasem staje się Go świadome bez żadnego wysiłku. To właśnie jest kontemplacja; do tego liturgia powinna prowadzić nas swoimi psalmami i żywym słowem Pisma. Dlatego, wprowadzając w te refleksje, chętnie używam takich określeń jak kontemplacja, otwarte serce i ogólna postawa otwartości.
Kontakt z teologią mam przez modlitwę. Kontemplując Jezusa Chrystusa, poznaję Go i równocześnie uczę się, jak postępować. Mądrość osiągamy przez kontemplowanie Osoby, która sama jest mądrością, czyli Jezusa Chrystusa. Wydaje mi się to bardzo proste. Jeśli jestem zakochana w Bogu, mogę pójść za nauczaniem jednego z wielkich Ojców Kościoła zachodniego, św. Augustyna, który wyraził je w ogromnie prosty sposób: „Kochaj Boga i rób, co chcesz”. Wschodnia myśl jest podobna, bo jeśli kocham Boga, nie uczynię niczego wbrew Jego woli.
Jestem zanurzona zarówno w Zachodzie, jak i we Wschodzie; Kościół rzymskokatolicki jest w pełni moim domem, ale bardzo dobrze pojmuję też – nie rozumem, lecz sercem – duchowość wschodnią. My, ludzie Wschodu, postrzegamy teologię w następujący sposób: trzeba przejść z głowy do serca. Duchowość zachodnia jest bardziej dosłowna i zdefiniowana. Ci, którzy nie znają duchowości Wschodu, muszą zrozumieć charakterystyczne dla niej i występujące razem dwa aspekty. Bóg jest dla nas kimś bardzo dobrze znanym i ogromnie bliskim, ale idzie to w parze z niesamowitym szacunkiem dla Jego transcendencji. Na przykład w czasie liturgii czujemy, że jesteśmy blisko Niego, a równocześnie ogarnia nas wielkie zadziwienie wobec niezwykłości tego wydarzenia: On zstępuje dla nas z nieba.
Zdajemy sobie sprawę, że każdy z nas jest stworzeniem, jednym z anawim (ubogich Pana), całkowicie od Niego zależnych. Nie jest to zależność nędznego sługi, poddanie pełne lęku, lecz relacja człowieka, który opiera głowę na Bożym ramieniu i wie, że sam z siebie jest niczym. Nie musi słyszeć, jak Chrystus mówi: „Beze Mnie nic nie możecie uczynić” – on już to wie! Ten aspekt jest w duchowości wschodniej bardzo wyraźny.
Mam nadzieję, że czytając tę książkę, dotkniecie zarówno duchowości Wschodu, jak i Zachodu.

Catherine de Hueck Doherty