W tym krzyżu jest nasze życie (s. Cecylia od Najświętszego Oblicza)

Siostra Maria Cecylia była ciepła, bliska i przyjazna. Posiadała wielki dar względem drugiego człowieka – zdolność nawiązywania relacji. Zawsze interesowała się ludźmi. Z kimkolwiek się spotykała, była zawsze troskliwa i martwiła się, gdy widziała którąś z sióstr cierpiącą. Była prawdziwą siostrą. Chociaż przechodziła różne trudne okresy, nigdy się nie izolowała. Miała osobistą i życiową potrzebę dzielenia się z innymi. W ten sposób, podczas pracy, którą zawsze podejmowała z innymi, rozwijała nie tylko osobiste bogactwo, ale też bogactwo drugich. W tym, co robiła, zupełnie nie odnosiła się do siebie.
Walczyła ze swoim niepokojem, gdy trzeba było zakończyć wcześniej jakąś pracę, bądź gdy brakowało jej elastyczności w zmianie planów, czy też, gdy złościła się na którąś z sióstr, albo źle którejś odpowiedziała, lub gdy nie żyła tak, jak tego w sercu pragnęła. Kiedy była już chora, w szpitalu, zwierzyła się jednemu z braci: „Moim wielkim grzechem było to, że czyniłam zawsze to, co sama chciałam, spełniając swoje zachcianki. Czasami miałam tak groźny wyraz twarzy, że bałam się siebie samej”. Kontrast między ideałem siebie,
jaki chciała mieć, a tym, jaka była naprawdę, budził w niej napięcie i niepokój. Próbowała skierować te uczucia na właściwe tory, dlatego wyraziła przed swoją przeoryszą pragnienie nauczenia się gry na jakimś instrumencie. To pragnienie dodawało jej otuchy. Rozpoczęła swoje pierwsze lekcje gry na skrzypcach, dając każdego dnia dowód niewiarygodnie silnej woli i wytrwałości w nauce gry na tym niełatwym instrumencie. Na początku dźwięk przypominał pisk parowozu, i wszystkie wysłuchiwałyśmy go po tysiące razy. Ale warto było, ponieważ szybko zaczęła grać na liturgii, podnosząc i upiększając jej charakter.
Mimo to dalej walczyła ze swoim charakterem: „Czułam przez cały dzień wstręt do bycia hojną i zdolną do akceptacji przeciwności, będąc marudą w środku i zrzędą na zewnątrz”. Powoli zaczynała odnajdywać swoją drogę, drogę słodkiego posłuszeństwa, jak lubiła mówić, drogę przemiany, która doprowadziła ją do przyjęcia z pokorą osobistych ograniczeń i pogodzenia się z nimi.
Był Adwent 2015 roku, Kościół otwierał na oścież swe drzwi, dając początek Jubileuszowemu Rokowi Miłosierdzia. Nasza wspólnota przygotowywała kartki bożonarodzeniowe ze słowami proroka Zachariasza: „Dzięki serdecznemu miłosierdziu naszego Boga nawiedzi nas z wysoka wschodzące Słońce” (Łk 1, 78).
Nie wiedziałyśmy, że to Słowo miało się wypełnić i oblec ciałem w łonie naszej wspólnoty. Trzy dni po rozpoczęciu Roku Jubileuszowego nasza Siostra została nieoczekiwanie dotknięta ciężką chorobą, która zakończyła się jej paschą sześć miesięcy później, 23 czerwca 2016 roku.