Głos Karmelu 2/2005 (2)

Editorial

Ma rację szwajcarski teolog, gdy powiada, że „trzeba odwagi, żeby być chrześcijaninem w Kościele” (H. Urs von Balthasar). Bo rzeczywiście, któż z nas bez drżenia wypowie słowa: „chcę być święty”? Niemal natychmiast jawią się przed naszymi oczami: grzechy, słabości, zaniedbania… i bliżej nam do św. Piotra wołającego u nóg Chrystusa: odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny (Łk 5, 8) aniżeli do „zuchwałego” Pawła, który pędzi ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie (Flp 3, 14).
Bóg nie przyjmuje jednak odpowiedzi podszytej małodusznością – zna naszą słabość, ale zna również i wartość łaski, która stała się naszym udziałem podczas chrztu świętego. Może już wiele lat minęło od momentu naszego chrztu, może były to lata, w których nie zawsze byliśmy blisko Chrystusa, w których nie poświęcaliśmy zbyt wiele uwagi Bogu. Jednak te lata nie zdołały wydrzeć z naszego serca przemieniającej mocy chrztu, która działa w nas, ilekroć jej na to pozwalamy.
Trwamy w okresie wielkich wydarzeń paschalnych – Wielkiego Postu i Wielkanocy. To czas, w którym warto zastanowić się nad swoim życiem, nad pragnieniami, które nosimy w sobie. Czy – pyta nas o. Albert w swoim artykule – w świecie pilnych spraw, zadań do wykonania, odważymy się mieć wyższe niż inni aspiracje, sięgające ponad naszą codzienność? Do udzielenia właściwej odpowiedzi zachęcają nas świadkowie zmagań o świętość, z którymi spotykamy się na łamach tego numeru. Prorok Jeremiasz, święci Karmelu, krynicki malarz Nikifor – prawdziwy maluczki świadek Bożego piękna, nasze siostry karmelitanki bose – oto osoby o wielkich pragnieniach, a w zasadzie tym jedynym pragnieniu, które niech zabrzmi głośno, choć z drżeniem i w naszych sercach: „Chcę być święty!”.

Redakcja