Głos Karmelu 3/2005 (3)

Editorial

Na kilka dni przed zamknięciem niniejszego wydania „Głosu Karmelu” staliśmy się świadkami (w głębokim znaczeniu tego słowa) cierpienia oraz narodzin dla Nieba Ojca Świętego Jana Pawła II. Cały świat zamilkł w zadumie, w przeczuciu, że stoi wobec tajemnicy, której nie można wytłumaczyć bez podniesienia wzroku ponad naszą doczesność, do Boga – Miłości Miłosiernej. W tych dniach zamilkły w naszej Ojczyźnie kłótnie, różnorakie dyskusje, a zapełniły się kościoły, miejsce narzekań zaś i utarczek słownych zajęła modlitwa. To owoc pięknego życia naszego Ojca i Pasterza – owoc, który sprawia, że to, co jest najpiękniejsze w nas samych, zaczyna jaśnieć bardziej niż krzykliwe zło. Prawdziwie Jan Paweł II wzorem naszego Zbawiciela jest ewangelicznym pszenicznym ziarnem, które obumierając wydaje plon obfity, niosący nadzieję.
Bóg w swojej mądrości sprawia, że w miesiąc po narodzinach dla Nieba naszego Pasterza nawiedza nas mała Święta, która milczącą obecnością przemierzy całą naszą Ojczyznę, wzdłuż i wszerz, ocierając z naszych oczu łzy tęsknoty i przypominając to, co było najgłębszym sensem życia papieża Polaka, a zarazem przesłaniem dla każdego z nas: zawierzenie, totus tuus – cały twój, Maryjo! Cały twój, Chrystusie!
Przed prawie ośmioma laty Jan Paweł II, zaliczając św. Teresę od Dz. Jezus w poczet Doktorów Kościoła, ukazał ją całemu światu jako wzór ufności i całkowitego zawierzenia Miłości Miłosiernej; dziś ona – najmłodszy Doktor Kościoła – przybywa do naszej Ojczyzny, do Ojczyzny świętej siostry Faustyny – sekretarki Bożego Miłosierdzia, do Ojczyzny Karola Wojtyły – świadka Nadziei, by przypominać nam o ufności i miłości, które ożywiały życie tych wielkich Rodaków i które mają ożywiać życie każdego z nas. Te trzy miesiące swoistych rekolekcji ze św. Tereską są dla nas darem i wielką szansą, by zaufać i pokochać Miłość Miłosierną, by z tą ufnością i miłością przemieniać świat, w którym żyjemy. Przyjmijmy ten Boży dar i bądźmy hojni w odpowiedzi, pamiętając, że zyskaliśmy w niebie potężnego orędownika i przyjaciela! Myślę, że i Jan Paweł II nosił w sobie pragnienie Świętej z Lisieux: „chcę aby moje niebo polegało na czynieniu dobrze na ziemi”!

Redakcja