Jak Mały Kwiatek dotarł do nieba

Wielu z Was prosiło mnie, bym opowiedziała swoją historię; historię Małego Kwiatka, który zawsze bardzo kochał Dobrego Boga, a teraz kocha Go jeszcze bardziej. Właśnie dzisiaj postanowiłam spełnić Wasze życzenie. Lecz zanim chwyciłam za pióro, pobiegłam do Królowej Nieba, błagać Ją, by Ona sama zechciała prowadzić moją rękę, abym nie napisała ani jednej linijki, która by się Jej nie podobała.
A gdy klęczałam przed naszą Dobrą Matką i Królową ze swoim błaganiem, Ona uśmiechnęła się do mnie serdecznie, uniosła w górę swoją piękną białą dłoń i wskazała mi palcem słowa Świętej Ewangelii. Zrozumiałam, że powinnam je przeczytać, by dobrze rozpocząć swoje małe dziełko.
Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. Takie właśnie słowa przeczytałam. Cóż więcej można powiedzieć? Oto cała tajemnica mojego życia. Jezus lituje się nad tym, nad kim chce, i udziela łaski tym, których sam wybiera. Jeśli więc dzisiaj jestem w pięknym Niebie z Dobrym Bogiem i nieprzebraną rzeszą Jego wielkich świętych, to wcale nie dlatego, że byłam bardzo grzeczna i zasłużyłam sobie na to swoim dobrym zachowaniem, lecz dlatego jedynie, że Jezus tego właśnie chciał. Bo przecież między nami a Dobrym Bogiem jest taka sama więź, jak między dzieckiem a jego rodzicami. Dziecko jest zbyt małe i zbyt słabe, by w jakikolwiek sposób zasłużyć sobie na to, że mama i tata będą się nim opiekować. Oni opiekują się nim jedynie dlatego, że je kochają i nie chcą, by z powodu jego nieuważności lub złego postępowania stała mu się jakaś krzywda.
Uśmiechnęłam się z wdzięcznością do Królowej Nieba, a Ona jeszcze raz uniosła do góry swoją białą dłoń. Tym razem jednak nie wskazała na Biblię, lecz na Księgę Przyrody. Ujrzałam piękną łąkę i pola z mnóstwem najprzeróżniejszych kwiatów. Były wśród nich wspaniałe róże i śnieżnobiałe lilie, lecz również małe polne fiołki i proste białe stokrotki. A gdy zaczęłam się zastanawiać, dlaczego małe niepozorne kwiatki rosną tuż obok pięknych róż i zachwycających swoją wonią lilii, pomyślałam, że i tego właśnie Bóg chciał. I zrozumiałam, że gdyby wszystkie kwiaty chciały być różami, przyroda straciłaby swój wiosenny strój, a pola nie byłyby już ozdobione tak przeróżnymi wzorami i kolorami…
Tak samo, moi drodzy, jest w świecie dusz, który jest ogrodem Dobrego Jezusa. Chciał On stworzyć wielkich świętych, których można porównać do lilii i do róż, ale stworzył również mniejszych i takich, którzy muszą się zadowolić tym, że są stokrotkami i fiołkami, stworzonymi po to, by radować oczy Dobrego Boga, kiedy spuszcza wzrok na swoje stopy.
Och, czy można chcieć czegoś więcej, niż radować Jezusa? A zatem nie tylko róże i lilie są piękne i miłe w oczach Boga, również i małe kwiatki są Mu potrzebne, by mógł w pełni cieszyć się dziełem stworzenia. Jakaż to dla mnie radość, że jestem jednym z nich…

Wasza Mała Teresa

„Wielu z Was prosiło mnie, bym opowiedziała swoją historię; historię Małego Kwiatka…” – tę obietnicę Teresa od Dzieciątka Jezus spełniła już wcześniej, pisząc wspomnienia znane jako Dzieje duszy. Była karmelitanką bosą, piękną, niezwykle zdolną dziewczyną, która kochała swoich rodziców i siostry. Starała się pomagać wszystkim potrzebującym i ubogim, którzy stanęli na jej drodze. W klasztorze najdrobniejsze zadania wykonywała z taką dobrocią, że inne zakonnice uczyły się od niej miłości, przebaczania i pokory. Teresa w ten sposób dzieliła się z innymi tym, jak bardzo kocha Jezusa i Maryję, Jego Matkę. Wszystko, co czyniła, świadczyło, że dla niej sam Bóg jest miłością. Pragnęła więc, by każdy poznał, że najkrótszą drogą do Niego jest ufność i miłość.
Święta Teresa posługuje się różnymi sposobami, żeby będąc już w Niebie blisko Boga, nadal czynić dobro na ziemi i upraszać dla nas łaski. Pragnie nam pomagać, abyśmy wzrastali w wierze i miłości. Działa nie tylko poprzez modlitwy, ale też przez czytanie książek.