„Jeśli pokutować…”

Z chwilą, kiedy s. Maria od Ducha Świętego nie mogła pisać i wysyłać co miesiąc listów do Wspólnot Czcicieli Ducha Świętego Ognisk Pokutnych rozsianych po całej Polsce, powstała myśl, by zebrać wszystkie zachowane listy, wybrać z nich ważniejsze
myśli i ułożyć je tematycznie, aby mogły stanowić m.in. materiał formacyjny, a jednocześnie odpowiedzieć na pytanie: „Dlaczego Czciciele Ducha Świętego – Ogniska Pokutne?”.
Podjęłam się wykonania tej pracy. Książka ta będzie próbą dostrzeżenia całości daru, którym dzieliła się s. Maria.
Fragmenty listów nie są ułożone chronologicznie, lecz tematycznie. Niekiedy też mogą stanowić zbiór poszczególnych myśli, bez zachowania ciągłości tekstu.
Jest to również w pewnym stopniu historia Ognisk Pokutnych. W rozdziale Wspólnota Siostra mówi ze szczególną miłością o opiekunach duchowych tej wspólnoty, a także o swoich cierpieniach.
Specyficzny język przekazu i pouczeń zawsze pełen miłości, ciepła, a nawet humoru bywa także – zwłaszcza gdy chodzi o ludzkie słabości – ostry, zdecydowany, nazywający rzeczy po imieniu; sprawia, że treść jest jednoznaczna i prosta, a przez to łatwa do zapamiętania.
Z bogatej korespondencji wyłania się osobowość s. Marii. Cechowała ją przede wszystkim zażyłość obcowania z Bogiem oraz ogromna wrażliwość i ból z powodu Jego obrażania. Była osobą dynamiczną, radosną, pełną dziecięcej prostoty i pokory, oddaną wspólnocie i zatroskaną o formację i świętość jej członków. Siostrę Marię cechowało dziecięce umiłowanie Kościoła, ojca świętego i ojczyzny (patrz rozdz. 14. i 15.).
Siostra Maria była głęboko przekonana o ważności dzieła Ognisk Pokutnych w Kościele, które powstało „za sprawą Ducha Świętego”, a narodziło się pod sercem Matki w jasnogórskim sanktuarium.
Siostra Maria była zakochana w Duchu Świętym i często nawoływała wszystkich podczas spotkań i rekolekcji w Dolinie Miłosierdzia: „Zakochajcie się w Duchu Świętym!”.
Tego samego życzę wszystkim Czytelnikom tej książki i sobie.
Uważam, że Siostra zostawiła nam bogaty materiał inspirujący do działalności apostolskiej.
Serdecznie dziękuję Przewielebnemu Ojcu Edmundowi Boniewiczowi, prekursorowi tej wspólnoty, za cenne pouczenia i uwagi podczas realizacji tej pracy.
Serdeczne Bóg zapłać.

Alina Koronkiewicz

***

ŻYCIORYS S. MARII OD DUCHA ŚWIĘTEGO

Siostra Maria od Ducha Świętego (Helena Ostrogórska) urodziła się 22 maja 1909 roku w Auborn w Stanach Zjednoczonych i tam została ochrzczona. Gdy miała dwa lata, jej rodzice, Franciszek Szczypczyk i Wiktoria z domu Kawa, wraz z córką wrócili do Polski i zamieszkali w Skawinie-Podborach. Swoją edukację Helenka ukończyła na trzeciej klasie szkoły podstawowej. Potem rodzice zostawili ją w domu do pomocy, gdyż nie stać ich było, aby wszystkie dzieci mogły ukończyć siedem klas.
Franciszek i Wiktoria mieli dziesięcioro dzieci, w tym troje zmarłych w dzieciństwie. Oboje rodzice byli bardzo pobożni i w takim duchu wychowywali swoje dzieci.
W trzeciej klasie Helenka przystąpiła do pierwszej komunii świętej i od tej chwili czuła w sobie wielką miłość do Pana Jezusa. Wtedy też zakiełkowało w niej powołanie do życia zakonnego. Jednak wielkim pragnieniom jej serca zdecydowanie sprzeciwiał się ojciec. Gdy Helena miała siedemnaście lat, z posłuszeństwa ojcu wyszła za mąż za Leona Ostrogórskiego. Z ich małżeństwa urodziło się sześcioro dzieci.
Jednak w Helenie nadal trwało nieugaszone pragnienie życia w zakonie. Spotęgowało się ono po śmierci męża. 14 sierpnia 1951 roku, bez uregulowania swoich zobowiązań wobec nieletnich jeszcze dzieci, wstąpiła do Karmelu w Poznaniu. Radość jej jednak trwała tylko dwa i pół miesiąca. Na błagalną prośbę dzieci i z polecenia biskupa wróciła do domu. Skoro tylko dzieci się usamodzielniły, Helena zrealizowała swoje powołanie, na które czekała „w nieustannej tęsknocie i bolesnej cierpliwości”, nie tracąc nadziei, że będzie w zakonie siostrą karmelitanką.
8 czerwca 1956 roku wstąpiła do Karmelu w Krakowie, przy ulicy Mikołaja Kopernika 44, z przeznaczeniem na fundację częstochowską. Została przyjęta na siostrę zewnętrzną. W marcu 1957 roku, jako postulantka, miesiąc wcześniej niż pozostałe siostry przyjechała do Częstochowy. Zamieszkała u sióstr zmartwychwstanek i codziennie przychodziła na ulicę św. Jadwigi Królowej 83, gdzie pracowała w ogrodzie przyszłego Karmelu i czyniła niezbędne prace przygotowawcze na przyjazd sióstr, które przybyły w kwietniu 1957 roku.
16 lipca 1957 roku w kościele Księży Pallotynów z rąk ks. proboszcza Edmunda Boniewicza przyjęła habit karmelitański i otrzymała nowe imię – s. Maria od Ducha Świętego. Śluby złożyła 15 sierpnia 1958 roku.
Od samego początku całym sercem oddała się posłudze wspólnocie. Pragnęła wynagradzać Panu Bogu za grzechy całego świata. W lipcu 1967 roku za zgodą matki przeoryszy odbyła dziewięć czuwań nocnych na Jasnej Górze w celu wynagradzania Panu Bogu i Matce Bożej „za straszne grzechy w naszej Ojczyźnie”. W czasie tej nowenny, oświecona światłem Ducha Świętego, poczuła wewnętrzne przynaglenie, by zorganizować wspólnotę ludzi świeckich chcących pokutować, modlić się i wynagradzać za grzechy swoje i całego świata. W ten sposób powstała Wspólnota Czcicieli Ducha Świętego – Ogniska Pokutne. Jest to wspólnota duchowa żyjąca w świecie, w swoich rodzinach, poświęcona Bogu Duchowi Świętemu przez złożenie ślubów: wierności, miłości i posłuszeństwa. Członkowie tej wspólnoty realizują orędzie Matki Bożej dane całemu światu w Fatimie: „Czyńcie pokutę i odmawiajcie różaniec”. Swoją formację duchową Ogniska Pokutne opierają na ośmiu błogosławieństwach z Kazania na górze (Mt 5, 3–12).
Siostra Maria całym sercem oddała się temu dziełu. Prosiła: „Jezu, nie zabieraj mnie wcześniej z tej ziemi, aż będę miała wielką liczbę dusz dla Ciebie, Panie i Boże mój, Oblubieńcze naszych dusz”.
Przez kilka ostatnich lat życia przeżywała wielkie oczyszczenie. Wszystkie cierpienia ofiarowała Panu Bogu za ojca świętego, ojczyznę i nawrócenie grzeszników. Odeszła do Pana otoczona modlitwami sióstr 24 września 2001 roku w dziewięćdziesiątym drugim roku życia i czterdziestym trzecim roku profesji zakonnej.