Tylko Ty

Jan od Krzyża – będzie to niejednokrotnie podkreślone w książce – prowadzi nas ku tajemnicy zjednoczenia z Bogiem szlakiem relacji oblubieńczej. Szlak ten niekiedy wydaje nam się trudny do odczytania na ścieżce poetycko-mistycznych opisów Świętego, a przecież ostatecznie okazuje się oczywisty. Lektura połączona z osobistym zmaganiem się o przejrzystość w miłości do Boga i do najdroższych osób bliska jest doświadczeniu wędrówki w leśnych ostępach lub po górskich bezdrożach, gdzie wzrok im sięga dalej, tym gorzej rozpoznaje, którędy trzeba będzie iść, a kiedy skupia się tylko na kolejnym kroku, dostrzega w oczywisty sposób właściwą drogę. Mistyk w cudowny sposób odmalowuje przed naszym duchowym wzrokiem bogactwo i, co tu dużo mówić, trud miłości. W poetyckich sformułowaniach wydaje się prześcigać innych piewców miłości, a zatem pozornie oddala się od naszej możliwości zrozumienia. Ale wkrótce, jakby niespodziewanie, poprzez zastosowanie środków literackich zadziwiających swoim ogołoceniem zbliża się do naszego doświadczenia i pozostawia z bardzo cennym światłem, które pozwala rozpoznać obecność Ukochanego w największym opuszczeniu oraz piękno miłości w najbardziej prozaicznym, a nawet upokarzającym, jak zdawałoby się, trudzie. Tak więc natchnienie mistyczne przekłada się na genialność literacką i, wydaje się, najlepiej można to uchwycić nie we fragmentach, gdzie wręcz buzuje bogactwo środków literackich, ale właśnie w wersach i strofach, jak pozwoliłem sobie to określić – najbardziej „ogołoconych”. Gdzie zaimki – jakby naiwne i, chciałoby się powiedzieć, prymitywne – wypierają wyszukane poetyckie epitety, oksymorony i onomatopeje. Dlatego tytuł książki, jaki ośmielam się zaproponować, niech będzie drobną sugestią dla zrozumienia treści książki.