Wiara, nadzieja i miłość drogą do świętości

Anastazy Albert Kardynał Ballestrero 6 czerwca 1996 r. obchodził rzadki jubileusz 60-lecia kapłaństwa. Z tej okazji odbyły się uroczystości z udziałem wielu hierarchów Kościoła, choć on sam nie był już w stanie przewodniczyć jubileuszowej Mszy św. Brał w niej udział na wózku inwalidzkim. W dwa lata później zmarł 21 czerwca 1998 r. w założonym przez siebie domu rekolekcyjnym w Bocca di Magra, nad Zatoką Genueńską. Pogrzeb odbył się 25 czerwca 1998 r. w katedrze w Turynie, a następnie w kościele klasztornym swego zakonu Varazze, gdzie zgodnie ze swoim życzeniem, wyrażonym w testamencie, chciał spocząć wśród swoich współbraci zakonnych. Z tych to okazji ukazało się sporo tekstów zarówno samego Dostojnego Autora, jak i publikacji o nim. Dały się również słyszeć głosy, głównie w archidiecezji turyńskiej, której przez 12 lat był arcybiskupem (1 VIII 1977 – 19 III 1989), domagające się rychłego rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego.
Jeżeli chodzi o teksty Kardynała Ballestrero, są to głównie nieskończone wprost serie rekolekcji, głoszonych przede wszystkim dla osób konsekrowanych. Jedną z nich moim skromnym zdaniem należących do najlepszych i najgłębszych — pragnę udostępnić również polskim Czytelnikom, a głównie tym wszystkim osobom, które pragną pogłębić swoje życie duchowe. W oryginalnym języku włoskim nosi ona skromny tytuł Un corso di esercizi spirituali, co na język polski można by przetłumaczyć jako Seria rekolekcji. Ponieważ chodzi tu o serię rekolekcji dla osób konsekrowanych, dlatego ten podtytuł pozwalam sobie dołączyć, by lepiej zorientować Czytelnika polskiego.
Kim jest Autor? Albert Ballestrero urodził się 3 października 1913 r. w Genui. Mając zaledwie 15 lat wstąpił do zakonu Karmelitów Bosych, gdzie otrzymał imię zakonne Anastazy od św. Różańca, pod którym to imieniem przede wszystkim był znany nie tylko w swoim zakonie, ale w Kościele, nawet jako arcybiskup Bari, a następnie jako kardynał i arcybiskup Turynu. W 1936 r. został wyświęcony na kapłana. Od razu zaczął prowadzić bardzo intensywne apostolstwo głoszenia słowa Bożego: kazania, konferencje, rekolekcje itd. Wcześnie zaczął piastować różne stanowiska przełożeńskie, najpierw w prowincji genueńskiej swojego zakonu, takie jak przeor i prowincjał, następnie w 1955 r. został wybrany przełożonym generalnym całego Zakonu, a w końcu został przez papieża Pawła VI mianowany najpierw arcybiskupem Bani (21 XII 1973), a później arcybiskupem Turynu (1 VIII 1977) i kardynałem (30 VI 1979).
Nawet na ostatnich dostojnych stanowiskach nie zaprzestał głoszenia słowa Bożego, a głównie rekolekcji do osób duchownych: kapłanów, sióstr i braci zakonnych. Po rezygnacji zgodnie z przepisami prawa kanonicznego — ze stanowiska arcybiskupa Turynu, Kardynał wycofał się do domu rekolekcyjnego w Bocca di Magra, gdzie w dalszym ciągu głosił konferencje rekolekcyjne dla różnych grup, zwłaszcza zaś dla kapłanów i osób konsekrowanych. Jego słowa odznaczają się niezwykłą głębią treści, lecz są podawane językiem przystępnym, acz zawsze pięknym i pełnym teologicznej kultury, zwłaszcza gdy się go miało szczęście słuchać bezpośrednio. Był to pod każdym względem doskonały wręcz mówca.
Niniejsza seria rekolekcji, by tak rzec, jest najbardziej dopracowana, by nie powiedzieć dopieszczona. Bardzo wnikliwie i szczegółowo omawia tzw. organizm nadprzyrodzony człowieka, a więc cnoty teologalne i dary Ducha Świętego, które w duchowym życiu owocują w postaci ewangelicznych błogosławieństw i ślubów zakonnych.
Zawarte w tej książce teksty są niezwykle bogate w treść teologiczną, dlatego nie da się ich «połykać jednym tchem», choć na pewno przy lekturze «wciągają», ale równocześnie każą się głęboko zastanawiać i konfrontować je z własnym życiem. Śmiem twierdzić: jeśli ktoś potrafi je sobie przyswoić, rzeczywiście staną się «drogą do świętości», do jakiej wezwał nas Sobór Watykański II (por. LG 39-42).
Niech więc głębia przemyśleń i Bożej treści, podana żarliwym słowem Anastazego Kardynała Ballestrero, pozwoli nam również skorzystać z głoszonej przezeń zdrowej i głębokiej nauki Kościoła o nadprzyrodzonym życiu duchowym, i stawać się osobami coraz doskonałej oddanymi Bogu i ludziom, jeszcze głębiej przeżywającymi swoją konsekrację zakonną.

Jan E. Bielecki OCD